দুখৰ কবিতা
As he rose and fell
He liived the stages of his age and youth
Entering the whirlpool
গুজৰি সুহুৰি মাৰিলে সোঁতাল বাঘে
ভিতৰি বিজুলী বলিলে - কঠিন ঘামৰ ছবি
যেনে খুছি নাম দিবা
ভিজা আন্ধাৰৰ ঘৰ জনাবোৰে অলপ মাথোন অনাই ল'বা
পুৰণি বহুত নতুন পলকে আঁজুৰি আঁজুৰি কান্দে
পানীৰে সময় ঘন কৰি হায় মৰণে জীৱন যাচে ।
আমাক ইদৰে ভেঙুচি ৰসিক মৰণে ।
"জীৱন কালৰ বহুৱা", মৰণ কাৰ ?
নাৱৰ টিঙত যিবিলাক দীঘল বহা, চকুলো পেলাবা
যুক্তিৰে লগ নোপোৱা দীঘল কৰি
ওপৰে আকাশ তলে চলে পাণী
অকাঠী কাঠৰ নাৱৰ পৰা খেদেৰে দেখোঁ আৰু সেই চকু
যি হ'ল মুকুতা আজি ।
জেংৰাই, ১৯৬৩
আন্ধাৰ হোৱাৰ অলপ আগেয়ে
আমি সোৱণশিৰিত পৰিলোঁ । আৰু
সোৱণশিৰিৰ এটিং পানীৰে আমাৰ নাৱৰ টিং ধুৱালোঁ।
আমি অন্ধবিশ্বাসী -
কেৱল,
আমাৰ অন্ধবিশ্বাস যদি নিস্তব্ধ অন্ধ হ'লহেতেন !
ৰাতি হ'লত সোৱণশিৰিৰ চৰত আমি নাও চপালোঁ ।
(চাপৰিৰ ডাঙৰীয়াই আমাক ৰক্ষা কৰিব?)
ওপৰত তৰা
আমাৰ ম'হৰ ডিঙিৰ ঘণ্টাত ব্ৰহ্মাণ্ড -সঙ্গীত বাজে
আৰু এই - এয়েনেকি সেই বাঘটোৰ গোন্ধত উজাৰ খোৱা
ম'হৰ জাকৰ ঘণ্টাৰ আত্ৰাণি ?
ডকা ফুটা গোন্ধ, তৰা ফুলা গোন্ধ
ডকা ফুলা গোন্ধ, টকা ফুটা গোন্ধ !!!
নাৱৰ টিঙত শুই
তৰা আৰু বোকা একেলগে দেখি !
বাঘৰ গোঁজৰ ম'হৰ ঘণ্টা জলকুঁৱৰীৰ গীত
একেলগে বাজে বেসুৰা সউৰীয়াকৈ !!
ৰাতি দুপৰত
মনিব পৰাৰ সীমাৰ শেষত
নে চকুৰ মণিৰ ভিতৰ-ফালত
দুকুৰা জুৱে অহা-যোৱা কৰে ...নিৰন্তৰে ।
উকাৰ জুই, সময়ৰ দুৱাৰত পহৰাদাৰ ;
নহ'লে আঁৰ কাপোৰ গুচাত -
সেয়ে বোধ কৰোঁ মোৰ মুখাগ্নিৰ জুই
"... ভাতৃ...অনল... এহিসে ক্ষণত...হৈবা কৰুণাময়... "
"কিনো জুয়ে লগা চকু"
"ভাবি চালে লিলিমাই এই জীৱনত একো নাই"
ৰাতি পুৱালত আমি নাৱ মেলিলোঁ । আৰু
(মোৰ হঠাত! যেনেই লাগিল)
দুটা গঙা-চিলনীয়ে
কুঁৱলীৰ মাজত ঘূৰিবলৈ ল'লে ।
No comments:
Post a Comment