প্ৰিয়তমাৰ চিঠি

সৌন্দৰ্য্যৰ বুকুৰ কাঁচলি উদঙাই,

প্ৰকৃতিৰ চোঁ-ঘৰ চাঁলো পিতপিত;

কুকুৰ-ঠেঙীয়া এই আখৰ কিটিত

যি অমিয়া ঘঁহা আছে, ক’তো আৰু নাই ।

কবি-নিকুঞ্জিত ফুলি কত কবিতাই,

মলয়াত উৰি উৰি ফুৰে পৃথিবীত,

তোমাৰ চিঠিয়ে কিন্তু জানে যিটি গীত

কবিতাৰ কাব্যে তাৰ গোন্ধকো নাপায় ।

ফুল ফুলে সৰি যায়, শুকায় বননি;

বসন্তৰ কুঁহিপাত ৰ’দত লেৰেলে ।

তোমাৰ চিঠিয়ে, প্ৰিয়ে, জানে কি মোহিনী,

নিতৈ নোহোৱ বাহী ন ন ফুল মেলে ।

যত শুঙো, চুমা খাও, নেলাগে আমনি,

হৃদয়ত হেঁপাহৰ ভোটতৰা জ্বলে ।