দেৱদাসী - অতুল চন্দ্ৰ হাজৰিকা

ব্যৰ্থ-ভৰা জীৱনৰ পুঞ্জীভূত বেদনা বিপুল

নিবেদিছোঁ চৰণত, এই মোৰ চৰণ আকুল |

যদিও জীৱন ব্যৰ্থ, তথাপিতো তুমি স্বামী মোৰ

বুজা নাই একো অৰ্থ, হিয়া মোৰ বিষাদেৰে পূৰ |

নাচোনৰ ছেৱে ছেৱে, সঙ্গীতৰ প্ৰতি লহৰত

একোটি মাথোন সুৰ বাজি উঠে হৃদয়-বীণত |

ভাষা নাই বুজাবৰ অশ্ৰুময় কৰুণ কাহিনী,

হে দেৱতা, হে পাষাণ শুনা শত শোকৰ ৰাগিনী |

নহওঁ পৱিত্ৰ মই, দাসী মই, সেৱকী তোমাৰ,

তাতকৈ বেছি জানো পাব পাৰো কিবা আধিকাৰ?

জগতৰ স্বামী তুমি, মোৰ স্বামী হবা সেই বুলি,

দোষ মোৰ কপালৰ, আছে বহু কলঙ্কৰ মলি |

পবিত্ৰ অন্তৰলৈ নোৱাৰিলো সেৱিব চৰণ,

জানা তুমি কোন দোষী, মোৰ দোষ – সি বাবে পতন |

ভুলৰ হুলেৰে হনা কলূষিত গোতেই জীৱন,

নিতউ সন্ধিয়া বেলা হয় তাৰে অৰ্ঘ্য বিৰচন |

আৰতিৰ ডবা-কাঁহ, শঙ্খ ঘন্টা যিমানে বাজিব,

মোৰ ই বেদনা ধ্বনি তাতকৈ দুগুনে চৰিব |

তোমাৰ পুজাৰ ফুল, ভোমোৰাই মউ চুহি খোৱা,

নিচেই আজলী ফুল, তাকে ভাবি তুমি লোৱা |             

সেই দৰে হে নিঠুৰ, লবা তুমি মোক নিঘিণায়,

মিলি যাম তোমাতেই, পাপ জন্ম নলওঁ দুনাই |

সেয়ে হলে দুখ নাই, ব্যাথা আৰু নেথাকে বেদনা,

নটী মই, নাচি নাচি পাষানৰ লভিম কৰুণা |

অবিচাৰ জগতৰ – নকৰিবা তুমি অবিচাৰ;

লবা যেন নিঘিণায় হৃদয়ৰ ষোড়োষোপচাৰ |

লবই লাগিব তুমি মোৰ এই ভক্তি ভৰা ফুল;

জীৱনৰ যৌৱনৰ ব্যথৰ্তাৰ তুমিয়েই মূল |