এমুঠি কবিতা - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈ

বন্দুকৰ শব্দত ৰাতি পুৱায়নে ?

ওঁহো পুৱায় সেই চৰাটোৰ মাতত,

যিটো চৰায়ে কুটি খায় ৰাতিৰ এন্ধাৰবোৰ

লাহে লাহে |

আহিনৰ পথাৰৰ গোন্ধ

কোনবাকে নাকত আহি লাগিলে

মই হেৰা পাওঁ মোৰ দেউতাক,

দোকানৰ জাপ-ভঙা গামোচাৰ সুৱাসত

হেৰা পাঁও মোৰ আইক |

মই মোক মোৰ সন্তানৰ কৰণে

ক’ত থৈ যাম ?

ক’ত ?

আটাইবোৰ আয়নাতে

মই তোমাৰ মুখ দেখোঁ |

ক’তো এখন আয়না

বিচাৰি নেপালোঁ

য’ত দেখা পাওঁ

মোৰ মুখখন

এবাৰলৈ |

চকুৰ পানী মোৰ

মাটিত সৰি সৰি পাথৰ হৈছে

এ ধূলি তিয়াব নোৱাৰে সঁচা,

কিন্তু অস্ত্ৰ সাজিব পাৰিব |