তুমি মোৰ চন পৰা কলমৰ ন-স্তবক,
নিবৰ ফাঁকেৰে বিৰিঙি বোৱা
ক'লা চিয়াঁহীৰ দাগবোৰ হৈ তুমি
ভাৱৰ গুটিমালি সিঁচা ।
নিবৰ ফাঁকেৰে বিৰিঙি বোৱা
ক'লা চিয়াঁহীৰ দাগবোৰ হৈ তুমি
ভাৱৰ গুটিমালি সিঁচা ।
মোৰ সৃষ্টিৰ বগা পথাৰখনত
প্ৰেমৰ হাঁচটিটো কেতিয়াবাই হেৰুৱালোঁ
অচিনাকি পথিকৰ জোলোঙাৰ মাজত,
ক'বা তোমাৰ প্ৰেয়সীক সেই কথা ।
তুমি মাথোঁ এই কবিৰ স্তব্ধ কলমৰ
ক্ষণিকৰ জিৰণি কোঠা,
শৰতৰ আগমনীত অমোলমলোৱা
তলসৰা বকুলৰ সুৱাস তুমি,
যি কেৱল ভাহি ৰয় কবিৰ
ক'লা আখৰৰ উকা কাগজত
সৃষ্টিৰ মিঠা সুবাস হৈ ।
~ পৰিস্মিতা
No comments:
Post a Comment