বন্দনা
জনম মৰণ এই ভালপোৱা
সকাম সৰগী দূতে কাণে কাণে কয়
ধৰণীত আচে যত মানৱ দেৱতা
মুক্ত সেই ধূলিপথ ধূলিৰেই জয়
আজিৰ নহয় তেওঁ শত যুগ ধৰি
সুখৰ অমিয়া ধাৰা দিলে উটুৱাই
আবেগ জুমুৰি ল'ই আধাফুটা কথা
প্ৰাণে প্ৰাণে অতীতৰ সুখ সোঁৱৰাই ।
গান তুমি প্ৰাণ ভৰি ভাল পোৱা দেই
ঘিণ তুমি মুঠে নকৰিবা
সৃষ্টিৰ মুখত ফুটা গানৰ গৌৰৱ
আজি সোণ তুমি নুবুজিবা
মেলি থোৱা মন্দিৰৰ দুৱাৰ মুখেদি
গ'ই তুমি দেৱত নাপালে,
চৰণৰ চাব দেখি উলটি নাহিবা
মন কৰি কুসুম পাহিলে ।
দেৱতাই কোনো দিনে ভুল কৰ নাই
কুসুমৰ কোমল সপোন
মানৱৱ দেৱতা বুলি নিজৰ মাজত
বিচাৰিলে দেখিবা আপোন ।
তাতো যদি একো তুমি নতুন নেদেখা
পুৰণিৰে পাতিবাচো কথা
নতুনক সোঁৱৰাই পুৰণি আহিব
নুবুজাৰ কত'শত ব্যাথা ।
নিবিচাৰি জগতৰ সাধনা সম্বল
বিবেকৰ ভৰিটি বুলোৱা
সময়ৰ বালিচৰ পাৰ হৈ যক
জীৱনৰ শীতল অমিয়া
ঢউ উটি মাৰ যায় সাগৰ পাৰত
সময়ে নুবুজে দেখি তাৰ চিন নাই
তুমি মই আছোঁ আজি এই ধৰণীত
কালিলৈ নথাকিলে একোৱেই নাই
ধৰণীৰ মানৱৰ বুকুৰ বিচাৰ
মানুহেই হিয়াত নাপালে
জোনোৱালী শৰতৰ ফুলাম ৰাতিত
কিনো হব কালিমা দেখিলে
মই নাই তুমি কিনো মোৰেই নিচিনা
জগৰৰ কিমান অপোন
আছে তুমি যোৱা সোণ সেই বাটেদিয়ে
মিলনৰ নালাগে সপোন ।
ধৰণীৰ প্ৰায়শ্চিত্ত মানুহেই কৰিব
জগতত তাৰ অগে আগে
মানুহক আপোন বুলিলে
সেয়ে হব অধিক নালাগে ।।
No comments:
Post a Comment