ভুৱনেশ্বৰীৰ শিখৰত
তোমাৰ বিদায় আজি শুনিলেও দুখ লাগে
তুমিতো বুজিছা হায় আজি তুমি কোন,
মায়াৰ ধূলিৰে ঢকা আমাৰ চকুৱে বাৰু
কিদৰে বুজিব দেখা সৰগৰ জোন ।
দূৰণিৰ ৰিণি ৰিণি সুৰৰ লহৰ কঁপি
দুৰনিতে মাৰ যায় দিগন্ত বিয়পি,
অনাদি কালৰ সেই সুদূৰৰ সুৰ শুনি
মাৰ যায় ধৰনিতে মানুহ মায়াপী !
জীৱনৰ দুখ সুখ মনৰ মাধুৰীৰাশি
ধৰনীৰ মিলনৰ কোমল কামনা,
ধৰনীতে ওৰ তাৰ সুদূৰে নুবুজে একো
নুশুনে অসীমে কোনো হিয়াৰ বাসনা ।
শান্তিৰ নিজৰা ধাৰা অমৰাৱতীৰ পৰা
মৰত শীতল কৰি, প্ৰেমৰ পোহৰ
পৰদেহি ধৰণীত মানৱে বিচাৰে তাৰে
অনন্তৰ সন্ধান সউ দূৰ -সুদূৰৰ ।
প্ৰণয়ৰ শত তৰা প্ৰানত জ্বলাই আমি
নিতৌ পূজিছোঁ ক'ত দেৱতাৰ প্ৰাণ,
ধৰণী বুৰাই আমি বেদনাৰ চকুলোৰে
অসীমক অৰপিছোঁ অসীমৰ দান ।
সুন্দৰৰ আৰধনা অথলে নাযায় যদি
বুজে যদি দেৱতাই বেদনা হিয়াৰ
সপোনৰ শেষ হলে মধুৰী থাকিব, তুমি
তাৰেই বুকুৰে চাবা আমাক এবাৰ ।
তুমিতো আঁতৰা নাই আছা ধৰণীত
এই পুৰণি চকুৰে মাথোঁ চিনিব নোৱাৰোঁ,
আমাৰ মৰম তুমি পাৰিবানে পাহৰিব
পাৰিলেও অন্ত তাৰ বুলিব নোৱাৰোঁ,
জীৱনৰ ওৰে দিন সুন্দৰৰ আৰাধনা
ভুলৰ মাজত ৰচোঁ ফুলৰ সপোন
বুজিব পৰিবা জানো, নোৱাৰো বুজিব দেখি
ধৰণীৰ ধূলি কণা কিমান আপোন ।
ক্ষন্তেকৰ ভুল ভাঙি ইমান অঁতৰি গলা
গলা তুমি সুন্দৰৰো দুৰ দুৰলৈ
যোৱা বাৰু দুখ নাই দুৰতে ওচৰ তুমি
বিলাবা প্ৰীতিৰ মাথোঁ ভাব আমালৈ ।।
No comments:
Post a Comment