মোৰ দেশ
মোৰ প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ, মোৰ গানৰো গানৰ, মোৰ দেশ |
মোৰ প্ৰতিটো কামে, মোৰ প্ৰতিটো চিন্তাই এই দেশৰ বুকুত ৰচে
শইচ-সোনোৱালী ভবিষ্যতৰ সপোন | মোৰ জীৱনৰ আঁহে-আঁহে
মোৰ যৌবনৰ কোঁহে-কোঁহে সেই সপোনৰ কলৰোল |
দেশে দেশে দেশ আছে | এনে বহু দেশৰ অৰঙে দৰঙে
মই ঘুৰিছোঁ | বহু বন্ধুৰ সতে হাতে-হাতে হাত ধৰি ফুৰিছোঁ |
কেতিয়াবা সাগৰ পাৰত, কেতিয়াবা খেজুৰ তলত, নতুবা
পাহাৰতলিত খন্তেক জিৰাইছোঁ | বন্ধুৰ সতে প্ৰাণ খুলি প্ৰাণৰ
কথা পাতিছোঁ | তাৰ পিছত আকৌ আৰম্ভ কৰিছোঁ নতুন যাত্ৰা |
এনে বহু যাত্ৰাৰ শেষ মোৰ দেশ | যাৰ বুকুৰ উমে মোক দিছে
ভালপোৱাৰ আনন্দ, যৌৱনৰ প্ৰাচুৰ্য্য | জীৱনৰ নতুন অৰ্থ |
এই দেশৰ প্ৰতিটো পুৱাই মোলৈ লুকাই আনে ঐশ্বৰ্য্যৰ বিপুল সম্ভাৰ
প্ৰতিটো সন্ধিয়াই বৈ আনে স্নিগ্ধ ফুলৰ সুবাস | প্ৰতিটো ঋতুৱে
মোক দি যায় জীৱনৰ আশীৰ্বাদ |
এই দেশৰ বাবে মৈ জীয়াই আছোঁ | এই দেশৰ বাবে মই
জীয়াই থাকিবলৈ মৰন পণ কৰিছোঁ | ৰণুৱা, বনুৱা, হালোৱা
এই সকলোৰ মাজত মই আছোঁ – মোৰ দেশৰ বাবে | অনৈক্যৰ
মাজত ঐক্য হৈ, বিৰোধৰ মাজত সংহতিৰ সম্ভাবনা হৈ মই আছোঁ |
জীৱনে-মৰনে, শয়নে-সপোনে এই দেশৰ আহ্বান মই শুনিছোঁ |
শত্ৰু-মিত্ৰ সকলোকে মই চিনিছোঁ | সিহঁতৰ অন্তৰ মই বিশ্বাসেৰে
জিনিছোঁ | শান্তিৰ চৰাইযুৰিৰ আঁজলি ভৰাই মই দিছোঁ – ভঁৰালৰ
অমুঠি ধান, পৰাণৰ একোটি গান |
আৰুতো মোৰ একো নাই !
মোৰ দেশ – মোৰ কল্লোলিত সপোনৰ উত্তাল তৰংগই
মোক লৈ যায় গভীৰৰ পৰা গভীৰতৰলৈ, আদৰ্শৰ
কঠিন পৰ্বত-মূললৈ… …
এজন বন্ধুৰ উক্তি
অথনিয়েই অলপ ফটিকা খাইছিলো
তাৰ ৰাগী এতিয়াও আছে |
হয়তো এইদৰে
গোটেই ৰাতিটো যাবগৈ |
এইদৰে কেতিয়াবা ফটিকা খাওঁ
আৰু, তাৰ ৰাগীয়ে মোক লৈ যায়
মনৰ সেই নিজান বনলৈ
য’ত
মই মোৰ সতে কথা পাতোঁ
কেতিয়াবা কৰো সতে নপতা কথা |
কি সুন্দৰ সেই ৰাতিবোৰ !
তৰাই-তৰাই নীল আকাশখনত
কথাৰ আখৈ ফুটে
ৰাতিৰ নিটোল শৰীৰ
মোৰ প্ৰাণৰ নদীয়ে ধুৱাই দিয়ে
শীতল সুললিত জলেৰে |
আই
আই!
তোমাৰ সতে শেষ দেখা মোৰ মনত নাই |
আজি হঠাৎ
তোমাৰ আঁচলেৰে ঢাকি অনা
গোপন ইস্তাহাৰখনৰ কথাবোৰে
দাৱনীৰ চোক দিয়া কাঁচিখনৰ দৰে
মোক চমকাই গ’ল |
আকালৰ জুয়ে পুৰি নিয়া
বনুৱাৰ হাতৰ তীখাৰ হাতুৰিটোৰ
প্ৰচণ্ড শব্দয় মোক সোঁৱৰাই
দিলে : তোৰ আই তোৰ সমুখত |
অতদিনে মই
নিজক লৈয়ে ব্যস্ত আছিলো আই !
আজি তোমাক পালো
তীখাৰ তীক্ষ্ণতা আৰু থোৰ মেলা
শস্যৰ মাজত |
মোৰ আই
কোন কাহানিবাই
আহি ৰৈ আছে মোৰ সমুখত ।
বোধন
আজি মোৰ
এন্ধাৰতে টোপনি ভাগিল |
স্বপ্নৰ পাপৰি
এটি এটি কৰি সৰি পৰি ৰ’ল
যেন পলাতকা পৰীৰ কবৰীৰ ফুল !
দেহৰ হুলত এতিয়া মোৰ
লাগি আছে মাতিৰ কোলাহল ;
আৰু, আপসৃয়মান ছায়াৰ দৰে
সপোনৰ কোমল কৌতুহল ।
প্ৰতীক্ষা
বহুপৰ হ’ল বেলিয়ে লাহ দিয়া
ধান কাটি দাৱনীজাক
এতিয়াও
মাজ পথাৰতে পৰি ৰৈ আছে :
আজি গধূলি
কমৰেড্ ৰাভা এইবাটে
আহিব উভতি |
চিফুঙৰ সুৰে সুৰে
ই-গাঁও, সি গাঁও, সাতোগাঁও
ৰজন্জনাই যাবহি |
কমৰেড্ ৰাভা আজি গধূলি
আহিব উভতি ।
মোৰ প্ৰাণৰো প্ৰাণৰ, মোৰ গানৰো গানৰ, মোৰ দেশ |
মোৰ প্ৰতিটো কামে, মোৰ প্ৰতিটো চিন্তাই এই দেশৰ বুকুত ৰচে
শইচ-সোনোৱালী ভবিষ্যতৰ সপোন | মোৰ জীৱনৰ আঁহে-আঁহে
মোৰ যৌবনৰ কোঁহে-কোঁহে সেই সপোনৰ কলৰোল |
দেশে দেশে দেশ আছে | এনে বহু দেশৰ অৰঙে দৰঙে
মই ঘুৰিছোঁ | বহু বন্ধুৰ সতে হাতে-হাতে হাত ধৰি ফুৰিছোঁ |
কেতিয়াবা সাগৰ পাৰত, কেতিয়াবা খেজুৰ তলত, নতুবা
পাহাৰতলিত খন্তেক জিৰাইছোঁ | বন্ধুৰ সতে প্ৰাণ খুলি প্ৰাণৰ
কথা পাতিছোঁ | তাৰ পিছত আকৌ আৰম্ভ কৰিছোঁ নতুন যাত্ৰা |
এনে বহু যাত্ৰাৰ শেষ মোৰ দেশ | যাৰ বুকুৰ উমে মোক দিছে
ভালপোৱাৰ আনন্দ, যৌৱনৰ প্ৰাচুৰ্য্য | জীৱনৰ নতুন অৰ্থ |
এই দেশৰ প্ৰতিটো পুৱাই মোলৈ লুকাই আনে ঐশ্বৰ্য্যৰ বিপুল সম্ভাৰ
প্ৰতিটো সন্ধিয়াই বৈ আনে স্নিগ্ধ ফুলৰ সুবাস | প্ৰতিটো ঋতুৱে
মোক দি যায় জীৱনৰ আশীৰ্বাদ |
এই দেশৰ বাবে মৈ জীয়াই আছোঁ | এই দেশৰ বাবে মই
জীয়াই থাকিবলৈ মৰন পণ কৰিছোঁ | ৰণুৱা, বনুৱা, হালোৱা
এই সকলোৰ মাজত মই আছোঁ – মোৰ দেশৰ বাবে | অনৈক্যৰ
মাজত ঐক্য হৈ, বিৰোধৰ মাজত সংহতিৰ সম্ভাবনা হৈ মই আছোঁ |
জীৱনে-মৰনে, শয়নে-সপোনে এই দেশৰ আহ্বান মই শুনিছোঁ |
শত্ৰু-মিত্ৰ সকলোকে মই চিনিছোঁ | সিহঁতৰ অন্তৰ মই বিশ্বাসেৰে
জিনিছোঁ | শান্তিৰ চৰাইযুৰিৰ আঁজলি ভৰাই মই দিছোঁ – ভঁৰালৰ
অমুঠি ধান, পৰাণৰ একোটি গান |
আৰুতো মোৰ একো নাই !
মোৰ দেশ – মোৰ কল্লোলিত সপোনৰ উত্তাল তৰংগই
মোক লৈ যায় গভীৰৰ পৰা গভীৰতৰলৈ, আদৰ্শৰ
কঠিন পৰ্বত-মূললৈ… …
এজন বন্ধুৰ উক্তি
অথনিয়েই অলপ ফটিকা খাইছিলো
তাৰ ৰাগী এতিয়াও আছে |
হয়তো এইদৰে
গোটেই ৰাতিটো যাবগৈ |
এইদৰে কেতিয়াবা ফটিকা খাওঁ
আৰু, তাৰ ৰাগীয়ে মোক লৈ যায়
মনৰ সেই নিজান বনলৈ
য’ত
মই মোৰ সতে কথা পাতোঁ
কেতিয়াবা কৰো সতে নপতা কথা |
কি সুন্দৰ সেই ৰাতিবোৰ !
তৰাই-তৰাই নীল আকাশখনত
কথাৰ আখৈ ফুটে
ৰাতিৰ নিটোল শৰীৰ
মোৰ প্ৰাণৰ নদীয়ে ধুৱাই দিয়ে
শীতল সুললিত জলেৰে |
আই
আই!
তোমাৰ সতে শেষ দেখা মোৰ মনত নাই |
আজি হঠাৎ
তোমাৰ আঁচলেৰে ঢাকি অনা
গোপন ইস্তাহাৰখনৰ কথাবোৰে
দাৱনীৰ চোক দিয়া কাঁচিখনৰ দৰে
মোক চমকাই গ’ল |
আকালৰ জুয়ে পুৰি নিয়া
বনুৱাৰ হাতৰ তীখাৰ হাতুৰিটোৰ
প্ৰচণ্ড শব্দয় মোক সোঁৱৰাই
দিলে : তোৰ আই তোৰ সমুখত |
অতদিনে মই
নিজক লৈয়ে ব্যস্ত আছিলো আই !
আজি তোমাক পালো
তীখাৰ তীক্ষ্ণতা আৰু থোৰ মেলা
শস্যৰ মাজত |
মোৰ আই
কোন কাহানিবাই
আহি ৰৈ আছে মোৰ সমুখত ।
বোধন
আজি মোৰ
এন্ধাৰতে টোপনি ভাগিল |
স্বপ্নৰ পাপৰি
এটি এটি কৰি সৰি পৰি ৰ’ল
যেন পলাতকা পৰীৰ কবৰীৰ ফুল !
দেহৰ হুলত এতিয়া মোৰ
লাগি আছে মাতিৰ কোলাহল ;
আৰু, আপসৃয়মান ছায়াৰ দৰে
সপোনৰ কোমল কৌতুহল ।
প্ৰতীক্ষা
বহুপৰ হ’ল বেলিয়ে লাহ দিয়া
ধান কাটি দাৱনীজাক
এতিয়াও
মাজ পথাৰতে পৰি ৰৈ আছে :
আজি গধূলি
কমৰেড্ ৰাভা এইবাটে
আহিব উভতি |
চিফুঙৰ সুৰে সুৰে
ই-গাঁও, সি গাঁও, সাতোগাঁও
ৰজন্জনাই যাবহি |
কমৰেড্ ৰাভা আজি গধূলি
আহিব উভতি ।
No comments:
Post a Comment