জুনুকা - হাতী আৰু সাপ

লক্ষীনাথ বেজবৰুৱাদেৱে ৰচনা কৰা শিশু সাহিত্য জুনুকাৰ অন্তিমখন গল্প আজি প্ৰস্তুত কৰা হ'ল ।

হাতী আৰু সাপ

এজন ৰজাৰ এটা বৰ মৰমৰ দঁতাল হাতী আছিল | হাতীটোক ৰজাই ইমান ভাল পায় যে সি দুখ পাব বুলি ৰজাই তাক কেতিয়াও বন্ধাই নথয় | সেইদেখি সি মুকলি হৈ চৰি ফুৰে; কিন্তু কাৰো একো অপকাৰ নকৰে | তাৰ দোষৰ ভিতৰত ৰজাৰ মৰম পাই সি বৰ গপাল হৈ পৰিছিল | এদিন সি বাটে বাটে গৈ থাকোঁতে দেখিলে যে মাজে বাটতে এটা গোম সাপ গা ৰ’দাই পৰি আছে | সাপটোৱে ভাবিলে – সি ডাইলগোম, তালৈ ভয় নকৰা প্ৰাণী নাই | এতেকে সিনো মাজবাটৰ পৰা উঠি গৈ একাষৰীয়া হৈ হাতীটোক বাট এৰি দিব কিয় ? হাতীটোৱেইচোন কাষৰ কাটি যাওক | ইয়াকে ভাবি সি ফেট তুলি ফোঁচ ফোঁচাবলৈ ধৰিলে | কিন্তু এচুলিমানো তাৰ পৰা নলৰিল | হাতীটোৱে ভাবিলে ভালা ৰে ভালা “ মই হলো ৰজাৰ মৰমৰ গজহস্তী, এইটো ক’ৰবাৰ টোকোনা সাপ | বনে ঘাঁহে চুঁচৰি চোৰৰ দৰে লুকাই ফুঁৰোতে তাৰ জন্ম গৈছে | সিনো মই হেনো পুৰুষক বাট এৰি নিদিব কিয় ? নিদিয়ে যদি একে গচকতে তাৰ পেটু উলিৱাম নহয় |” ইয়াকে ভাবি হাতীটোৱে কেৰেপকে নকৰি আগবঢ়ি আহি সাপৰ গাত গচক মাৰি দিলে | সাপেও তাক ভালকৈ তিনি-চাৰি খোঁট লগালে | হাতীটোৰ গাত বিষ লাগি দুখোজমান গৈয়েই সি পৰি মৰিল | সাপেও হাতীৰ গচকত পেটু নাড়ী ছিগি মৰি থাকিল |

হাতীটো বততে মৰি থকা দেখি এটা শগুনে শটো খাবৰ মনেৰে খুঁটিয়াই খুঁটিয়াই পেটৰ ছালখন ফুটাই বিন্ধা এটা কৰি হাতীটোৰ পেটত সোমাল | শগুনে পেটত সোমাই হাতীৰ মঙহ খাই থাকোঁতে, সি কৰা বিন্ধাটো ৰ’দত শুকাই মুদা মৰিলত, সি হাতীৰ পেটৰ ভিতৰতে মৰিল |

ঘোং নামৰ ব্যাধ এটা সেই বাটেদি চিকাৰ কৰিবলৈ যায় | দঁতাল হাতীটো বাটতে মৰি পৰি থকা দেখি দাঁতযোৰ কাঢ়ি উলিয়াই লৈ গ’লে বেচি ভালেমান টকা পাব ভাবি, দাঁত এটা দাৰে কাতি কাটি টানি এটা বৰ আজোৰ মৰাত ভট্‌ কৰে দাঁতটো উঘাল খাই আহি তাৰ পেটত বেগেৰে খোচ লাগি আগটো সোমালত সি তাতে পৰি মৰি থাকিল | এটা হালোৱা মানুহে ওচৰৰ পথাৰত হালবাই থাকোঁতে এই ঘটনাটো আগৰে পৰা গুৰিলৈকে চাই আছিল | ব্যাধটো মৰাৰ পিছত সি লাহেকৈ হালখন এৰি মৰা হাতীটোৰ ওচৰলৈ আহি এই ফকৰাটো মাতিলে –

“গপত মৰিল গজহস্তী,

ফোকাৰাত মৰিল গোম |

শ খাওতে শগুন মৰিল,

আঁজোৰত মৰিল ঘোং |”

ডাঙৰেই হোৱা, সৰুৱেই হোৱা, গৰ্ব নকৰিবা |

গৰ্ব কৰিলে খৰ্ব হৈ বিপঙে মৰিবা |