নৈ গুম্গুমায়
নৈ
গুম্গুমায় ।
তাৰ
বুকু কঁপে
পাৰ ভঙা মাটিৰ
শব্দত |
ধানৰ পথাৰত
সাঁতোৰে ঘৰৰ নিজান
ছাঁ ।
কাতৰ মাটিৰ উশাহে
ঘোলা কৰে মেঘ-পানী-আকাশ ।
নৈ
গুম্গুমায়
থাউনি হেৰোৱা পানীৰ তলত ।
কবিতাৰ কাৰণে ৰ'দ
চোতাল ছুইয়েই গুচি যায় সোনৰ সোলেং ৰ'দ
দোৰোল খাই পৰে দুখৰ ঘৰৰ খেৰ,
ৰ'দ লৈ থকা লতা চানেকীয়া
খৰিকাজাঁইজোপাৰ উলাহ মৰহে,
ৰৌঢ়ি ফুটে ব-ছেৰা কবিৰ দুৰ্নাম ।
ফুল পৰা চকুত চমক লাগায় চিনাকি বাটে, মাতে-মাতে
মোৰ কবিতা কোনে আওৰায়, থকথক্ কৰে কঁপে গোটেই গা,
ভাত-কাপোৰৰ দুখত ৰাতি চকুৰ টিপকে নপৰে,
কোনে ৰ'দ আনি দিব মোক ধলপুৱাতে
শস্যৰ কাৰনে ৰ'দ আনি দিব মোক ধলপুৱাতে
শস্যৰ কাৰনে ৰ'দ, বৃক্ষৰ কাৰণে ৰ'দ, ৰ'দ কবিতাৰ কাৰণে ।
বন্দীশালৰ দুৱাৰ ভাঙি
গছৰ শুকান গোন্ধ, শৰীৰ দুছেও কৰা বাঁহীৰ আকুল মাত,
মোৰ কবিতাৰ কাগজ বতাহত উৰে, অনুৰূপ আৱিষ্কাৰৰ
আগ্ৰহৰ অতিমাত্ৰাত উজ্জ্বল দিন, তৰুণ শিল্পীৰ ৰঙৰ
স্তব্ধতাত থিয় দি থাকে কৌতুকময়ী নাৰী, নিসৰ্গৰ দৃশ্য
অস্বস্তিৰ দূৰলৈ গুচি যায় ক্ৰমে, অলীক মৌলিকতাত
দ্বীপান্তৰিত দুৰূহ কবি, তৰুণতৰ চিন্তাত জন্ম ল'ব সন্তান,
হাতত প্ৰজ্ঞাৰ পদুম,
নিজৰ ছাঁ গছকি মই পাৰ হৈ যাওঁ, বন্দীশালৰ দুৱাৰ ভাঙি
আহে সক্ৰিয় সময়-সমৃদ্ধ শব্দ ... ...
দুশাৰীমান
১
মোক এনেকৈ ক'লৈ লৈ যাবা, গাঁও-ভূঁই, নগৰ
দুখৰ ভৰিৰ তলেৰে পাৰ হৈ যায়, ম্লান হৈ আহে
তেজ লগা মেঘ, লীলায়িত শস্যৰ সুন্দৰতা,
মোৰ হাতে-মুখে লাগি থকা ৰ'দৰ চোকা গোন্ধ ... ...
২
এন্ধাৰৰ কোমল ক্লান্ত গোন্ধে মোক ঢাকি আছে,
ফৰিংফুটা জোনাক এন্ধাৰ কৰি তুমি গুচি গ'লা
কিমান সহজ সাজে!
৩
বালি চাপৰিত উমলি আছে মোৰ ভালপোৱা,
পিঠিত দীঘল দিনৰ ৰ'দৰ শোভা ... ...
ৰ'দৰ পেঁপাৰ মাত
মোৰ মাজেৰে মাজৰাতিৰ বতাহ,
সুষুপ্তিৰ বন্ধ তৰোৱাল খোলাৰ শব্দ,
দূৰত
ক'ৰবাত ৰ'দৰ সোনোৱালী পেঁপাৰ মাত
মোৰ
তেজ-ঘাম সকলো অশ্ৰুপাত !
নৈ
গুম্গুমায় ।
তাৰ
বুকু কঁপে
পাৰ ভঙা মাটিৰ
শব্দত |
ধানৰ পথাৰত
সাঁতোৰে ঘৰৰ নিজান
ছাঁ ।
কাতৰ মাটিৰ উশাহে
ঘোলা কৰে মেঘ-পানী-আকাশ ।
নৈ
গুম্গুমায়
থাউনি হেৰোৱা পানীৰ তলত ।
কবিতাৰ কাৰণে ৰ'দ
চোতাল ছুইয়েই গুচি যায় সোনৰ সোলেং ৰ'দ
দোৰোল খাই পৰে দুখৰ ঘৰৰ খেৰ,
ৰ'দ লৈ থকা লতা চানেকীয়া
খৰিকাজাঁইজোপাৰ উলাহ মৰহে,
ৰৌঢ়ি ফুটে ব-ছেৰা কবিৰ দুৰ্নাম ।
ফুল পৰা চকুত চমক লাগায় চিনাকি বাটে, মাতে-মাতে
মোৰ কবিতা কোনে আওৰায়, থকথক্ কৰে কঁপে গোটেই গা,
ভাত-কাপোৰৰ দুখত ৰাতি চকুৰ টিপকে নপৰে,
কোনে ৰ'দ আনি দিব মোক ধলপুৱাতে
শস্যৰ কাৰনে ৰ'দ আনি দিব মোক ধলপুৱাতে
শস্যৰ কাৰনে ৰ'দ, বৃক্ষৰ কাৰণে ৰ'দ, ৰ'দ কবিতাৰ কাৰণে ।
বন্দীশালৰ দুৱাৰ ভাঙি
গছৰ শুকান গোন্ধ, শৰীৰ দুছেও কৰা বাঁহীৰ আকুল মাত,
মোৰ কবিতাৰ কাগজ বতাহত উৰে, অনুৰূপ আৱিষ্কাৰৰ
আগ্ৰহৰ অতিমাত্ৰাত উজ্জ্বল দিন, তৰুণ শিল্পীৰ ৰঙৰ
স্তব্ধতাত থিয় দি থাকে কৌতুকময়ী নাৰী, নিসৰ্গৰ দৃশ্য
অস্বস্তিৰ দূৰলৈ গুচি যায় ক্ৰমে, অলীক মৌলিকতাত
দ্বীপান্তৰিত দুৰূহ কবি, তৰুণতৰ চিন্তাত জন্ম ল'ব সন্তান,
হাতত প্ৰজ্ঞাৰ পদুম,
নিজৰ ছাঁ গছকি মই পাৰ হৈ যাওঁ, বন্দীশালৰ দুৱাৰ ভাঙি
আহে সক্ৰিয় সময়-সমৃদ্ধ শব্দ ... ...
দুশাৰীমান
১
মোক এনেকৈ ক'লৈ লৈ যাবা, গাঁও-ভূঁই, নগৰ
দুখৰ ভৰিৰ তলেৰে পাৰ হৈ যায়, ম্লান হৈ আহে
তেজ লগা মেঘ, লীলায়িত শস্যৰ সুন্দৰতা,
মোৰ হাতে-মুখে লাগি থকা ৰ'দৰ চোকা গোন্ধ ... ...
২
এন্ধাৰৰ কোমল ক্লান্ত গোন্ধে মোক ঢাকি আছে,
ফৰিংফুটা জোনাক এন্ধাৰ কৰি তুমি গুচি গ'লা
কিমান সহজ সাজে!
৩
বালি চাপৰিত উমলি আছে মোৰ ভালপোৱা,
পিঠিত দীঘল দিনৰ ৰ'দৰ শোভা ... ...
ৰ'দৰ পেঁপাৰ মাত
মোৰ মাজেৰে মাজৰাতিৰ বতাহ,
সুষুপ্তিৰ বন্ধ তৰোৱাল খোলাৰ শব্দ,
দূৰত
ক'ৰবাত ৰ'দৰ সোনোৱালী পেঁপাৰ মাত
মোৰ
তেজ-ঘাম সকলো অশ্ৰুপাত !
No comments:
Post a Comment