অন্য পাণ্ডুলিপি
১
কি বিজুলীয়ায় ? সোঁৱৰণী ! কি যে তাৰ
আচৰিত উপহাৰ, কবিক কি দি যায় জীৱনৰ
প্ৰথম কবিতাটোৰ সেই পাহৰা সোৱাদ, শব্দ
যাৰ আইৰ হাতৰ অন্ন !
২
ফুলত আছে নে ৰ'দত আছে
ৰাতিটো জ্বলি নুমাই যোৱা মাটিৰ চাকিৰ নিজান পোহৰ !
৩
বসন্তৰ সৌ ৰঙা ডাকবাকচটোত
আজি মই হেমন্ততে লিখা চিঠিখন দি থৈ আহিছোঁ,
দুখৰ সঠিক ঠিকনা বসন্তই জানোচা জানে ... ...
৪
কেতিয়াবা যে বিষাদ
জীৱনৰ ইমান কাষ চাপি আহে বন্ধুৰ দৰে,
ম্লান হাতত তাৰ অন্য পাণ্ডুলিপি ... ...
সোনৰ সোলেং
[এদিন সৰুতে শুনা গান শুনি]
মোৰ ল'ৰালিৰ গানে আজি ক'লে কানে-কানে,
গানে যেনেকৈ কন্দুৱায়, নিচুকায়ো তেনেকৈয়ে, গানে
আনে নজনা কিমান ধৰনে যে খেলিব জানে !
কোন কুসুমিত ফুলৰ অন্ধকাৰ
কোন কুসুমিত ফুলৰ অন্ধকাৰে দৃঢ় কৰে
বীৰ্যবত্ত বসন্ত ভাবনা, স্বৰ্গ ৰচনাৰ ভংগীমাৰে
ভাঙি দিয়ে শুকান জিভাৰ আড়ষ্টতা, স্বভাবে পাহৰা স্মৃতি
অন্ধকাৰ বিশাল প্ৰদেশ জুৰি বাজি উঠে শংখৰ দৰে
শস্য গন্ধময় পৃথিৱীৰ হাতচাপৰিৰ সতে দ্ৰুত তালে-তালে,
কোন কুসুমিত সুগন্ধে শুশ্ৰুষা কৰে কবিৰ জীৱিতা,
শেষ কৰি আত্মগোপন কাল কোন কুসুমিত ফুলৰ
সুগন্ধ শৰীৰ ভাঙি বৈ আহে অৱৰুদ্ধ প্ৰেম
বিনম্ৰ পথিকৰ যেন সহজ ভ্ৰমণ ... ...
এতিয়াও অমৃত
১
সৃতি দুখৰ অতীত
সুহুৰিয়াই গুচি যায় সুৰম্য উপত্যকা ।
২
মুখত এজোলোকা তেজ । সুৰ্যটো ওলমি আছে ।
আকাশ ফাঁচীৰ কাঠ ।
৩
দীৰ্ঘশ্বাস মলিন আকাশত কোন তুমি বিষাদ প্ৰতিমা !
প্ৰেমৰ দাবী যে বহুত
১
দুখে যেতিয়া কবিত লেখে মোৰ হাতেৰে
মোৰ আঙুলিত আহি নিজাৰ পৰে সখিয়তি ৰ'দ ।
২
কান্ধৰ পৰা নমাই থ'লা সপোন । গালে-মুখে বিষাদৰ ছাঁ ।
শিতানত সহজ সঁচাৰ কাঠি । শেঁতা মুখত উবুৰি খাই পৰে
আষাঢ়ৰ অমল পূৰ্নিমা । প্ৰেমৰ দাবী যে বহুত !
দুখে মোৰ ঘৰ হেৰুৱাই কান্দে কবিতা আখৰে আখৰে ।
১
কি বিজুলীয়ায় ? সোঁৱৰণী ! কি যে তাৰ
আচৰিত উপহাৰ, কবিক কি দি যায় জীৱনৰ
প্ৰথম কবিতাটোৰ সেই পাহৰা সোৱাদ, শব্দ
যাৰ আইৰ হাতৰ অন্ন !
২
ফুলত আছে নে ৰ'দত আছে
ৰাতিটো জ্বলি নুমাই যোৱা মাটিৰ চাকিৰ নিজান পোহৰ !
৩
বসন্তৰ সৌ ৰঙা ডাকবাকচটোত
আজি মই হেমন্ততে লিখা চিঠিখন দি থৈ আহিছোঁ,
দুখৰ সঠিক ঠিকনা বসন্তই জানোচা জানে ... ...
৪
কেতিয়াবা যে বিষাদ
জীৱনৰ ইমান কাষ চাপি আহে বন্ধুৰ দৰে,
ম্লান হাতত তাৰ অন্য পাণ্ডুলিপি ... ...
সোনৰ সোলেং
[এদিন সৰুতে শুনা গান শুনি]
মোৰ ল'ৰালিৰ গানে আজি ক'লে কানে-কানে,
গানে যেনেকৈ কন্দুৱায়, নিচুকায়ো তেনেকৈয়ে, গানে
আনে নজনা কিমান ধৰনে যে খেলিব জানে !
কোন কুসুমিত ফুলৰ অন্ধকাৰ
কোন কুসুমিত ফুলৰ অন্ধকাৰে দৃঢ় কৰে
বীৰ্যবত্ত বসন্ত ভাবনা, স্বৰ্গ ৰচনাৰ ভংগীমাৰে
ভাঙি দিয়ে শুকান জিভাৰ আড়ষ্টতা, স্বভাবে পাহৰা স্মৃতি
অন্ধকাৰ বিশাল প্ৰদেশ জুৰি বাজি উঠে শংখৰ দৰে
শস্য গন্ধময় পৃথিৱীৰ হাতচাপৰিৰ সতে দ্ৰুত তালে-তালে,
কোন কুসুমিত সুগন্ধে শুশ্ৰুষা কৰে কবিৰ জীৱিতা,
শেষ কৰি আত্মগোপন কাল কোন কুসুমিত ফুলৰ
সুগন্ধ শৰীৰ ভাঙি বৈ আহে অৱৰুদ্ধ প্ৰেম
বিনম্ৰ পথিকৰ যেন সহজ ভ্ৰমণ ... ...
এতিয়াও অমৃত
১
সৃতি দুখৰ অতীত
সুহুৰিয়াই গুচি যায় সুৰম্য উপত্যকা ।
২
মুখত এজোলোকা তেজ । সুৰ্যটো ওলমি আছে ।
আকাশ ফাঁচীৰ কাঠ ।
৩
দীৰ্ঘশ্বাস মলিন আকাশত কোন তুমি বিষাদ প্ৰতিমা !
প্ৰেমৰ দাবী যে বহুত
১
দুখে যেতিয়া কবিত লেখে মোৰ হাতেৰে
মোৰ আঙুলিত আহি নিজাৰ পৰে সখিয়তি ৰ'দ ।
২
কান্ধৰ পৰা নমাই থ'লা সপোন । গালে-মুখে বিষাদৰ ছাঁ ।
শিতানত সহজ সঁচাৰ কাঠি । শেঁতা মুখত উবুৰি খাই পৰে
আষাঢ়ৰ অমল পূৰ্নিমা । প্ৰেমৰ দাবী যে বহুত !
দুখে মোৰ ঘৰ হেৰুৱাই কান্দে কবিতা আখৰে আখৰে ।
No comments:
Post a Comment