অৰূপ অচিনা
অচিনা কোনহে তুমি ?
অৰূপ ৰূপৰ সুৱদি সখী
মধু মনমোহ মিলন বিচাৰি
উৰোৱা মনৰে পাখি ;
মৰনৰ সুখ ৰেখা
জীৱনে নমনা নুবুজা কৰি
নিমাতী সপোনৰ বুকুতে ফুৰেহি
মিলনৰ সুৰভি উৰি ;
জীৱনৰ যত শত
দুখ বিৰহৰ বেদনা আছে
আপোন পাহৰি অচিন পথৰ
যায় উৰি পাচে পাচে
কোনহে তুমি?
অৰৰুপ হাঁহি
ৰূপৰ পাহি
উঠিছা ভাঁহি ।
শিল্পী
ৰূপ স্ৰষ্টা খনিকৰ
ক'ত তোৰ ৰূপৰ আঁচনি
সৌন্দৰ্য্যৰ মোহন আঁকৰ
বিমোহিত চঞ্চলতা
জীৱনৰ উদ্দাম উচ্ছাস
কল্পনাত ৰতন প্ৰাণৰ ।
আৰু ক'ত হৃদয়ৰ
কোমল বেদনা ৰাশি
ব্যৰ্থতাৰ ঘাত-প্ৰতিঘাত,
তৃপিতাৰ সন্ধানত
সানি মোহিনী আভা
জ্বলি উঠে প্ৰাণৰ প্ৰাণত ।
নিৰ্নিমেষ নয়নৰ
ৰূপৰ চাৱনিখিনি
সৰলতা কোমলতা অঁৰা
ক'ত তোৰ পৰাণৰ
বিপুল বাসনা জিনি
সুকোমল লোতক নিজৰা ।
পাষাণৰ হৃদয়ত
কোমল সৌন্দৰ্যৰাশি
জীৱনৰ প্ৰতিমূৰ্তি আঁকি,
হিয়াৰ ৰহণে তই
যাচিবি যিমানে হিয়া
বেদনাৰ কোমলতা বাকি
জিৱানৰ পৰিণতি
সুন্দৰৰ আৰাধনা
ক'ত তোৰ সৃষ্টিৰ আয়োজন
মনৰ মাজৰ মাথোঁ
আশাৰ তুলিকা ডালি
তাৰে তই বোলাবি জীৱন ।
অঞ্জলি
এবাৰ নুমালে সখী
জীৱনৰ বন্তিগছি
নজ্বলিব আৰু দুনাই
ভকতি অঞ্জলি কণি
হিয়া ভৰি ঢালো আজি
আহা সখী পৰাণ মিলাই
বজ্ৰডোলে বান্ধ লই
এক মন্ত্ৰ গাই গাই !
তুমি আৰু মই
নিয়া নিয়া কাঢ়ি নিয়া
আৰু যদি আছে কিবা
তোমাৰ সমল সখি অপূৰণ হৈ
মোকতো নেলাগে একো
হৃদয়ৰ এটি মাথো
মৰমৰ কথা , তাকো সখী নিদিবানে ঐ ?
দিয়া দিয়া সখী মোক
ভাল পাবলৈ দিয়া
নহয় অশুচি মোৰ হিয়াৰ চেনেহ
তুমি মোক দিয়া ভালপোৱা
শুদা হৈ যক মোৰ অপূৰ্ণ আৱেগ !
তুমি যদি তুমিয়েই
নাই তাত ভেদাভেদ
ৰূপৰ জেউতি তেনে কিয় কিয় পোৱা
জানো তুমি তথাপিও
নজনাৰ ভাও ধৰা
তোমাৰেই সখী এই মই লীন হোৱা
মই কওঁ মই তুমি
তুমি কোৱা তুমি তুমি
তুমি আৰু তুমি মিলি হক চুমাচুমি
আকাশত তাৰে এটি
ৰূপৰ জেউতি চৰি
কুমলীয়া জোনবায়ে চক জুমি জুমি
অব্যৰ্থ
বতাহলে এৰি দিলো শৰ
পৃথিৱীত পৰিল বাগৰি
নাজানিলো সেই ঠাই ক'ৰ
নিমিষতে বহুদূৰ গ'ল
দুচকুৱে মাথো চাই ৰ'ল ।
গালো গান শুন্য বতাহত
পৃথিৱীত পৰিল বিয়পি
নাজনিলো সেই ঠাই ক'ত
নিমিষতে কেনি জানো গ'ল
দুকানত ধ্বনি মাথো ৰ'ল ।
পাৰ হ'ল বহুত অতীত
দেখিলোঁ এখূট শৰ
শেৱালি জুপিত
গানে মোৰ লগালেহি মাত
সুৰৰ কঁপনি তুলি সখীৰ হিয়াত ।।
উন্মুক্ত যৌৱন
কেঁচুৱাৰ কোমল প্ৰাণত
স্ৰষ্টাই যচিলে মোক
মহাশক্তি উদাৰ আজান
সেই বাৰতৰে সসীমত
কোনে গাই গ'ল
- "উদ্দম যৌৱন হেৰ মোৰ
মহাদান' -
শত শত বিজুলী চমকি
বিজয়ৰ উঠিল হেন্দোলনি
অসীমৰ সীমাজৰি ছিঙি
অসীম অনন্ত এক
বিজয়ৰ তানিলোঁ নিনাদ
যৌৱনৰ গঢ়ি চূড়ামণি
নহয় যৌৱন মোৰ
দুৰু দুৰু হিয়াৰ কঁপনি
কামিনীৰ আশা মহাধন
নহয় যৌৱন মোৰ
প্ৰেয়সীৰ কোমল বুকুত
প্ৰণয়ৰ প্ৰেম ভৰা পণ
জীৱনৰ উন্মুক্ত যৌৱন মোৰ
জগতৰ বিজয়ী সৌধৰ
সুগোপন গৰিমা মাধুৰী
নৱ প্ৰাণ নৱ অনুৰাগ
উত্তোলন মূৰ্ছনা প্ৰাণৰ
বিজয়ৰ সুৰভি বাতৰি
ৰূপৰ জোঁৱাৰে মোৰ
উত্তাল যৌৱন ভেদি
নোবোৱায় মিলন মাধুৰী
দুঠকে সপোনে মোৰ
মৰণটো জীৱন বিয়াৰ
যৌৱনৰ ৰঙা জীয়া তেজ
ঢালি দিম উজাৰি উধাৰ
নাৰীৰ নয়নে গঢ়া
বিপুল জলধি ভেদি
মোৰ যৌৱনৰ দুগন্ত বিয়াপি
নীলিমা প্ৰসাৰি যোৱা
সঙ্গীত মূৰ্ছনা
তাকে লই কল্পনা জানিত মোৰ
সুন্দৰৰ মহা আৰাধনা ।
যৌৱনে বিচাৰে মোৰ গোড়া ধমনীত
স্ফীত হোৱা সিৰত বাগৰা
জীয়া তেজ, গৌৰৱ ঘোষণা
তাৰ কলধ্বনি
মিলি গ'ই দেশ-মাতৃকাৰ
গৰীমাৰ গীতিকা ৰচনা
তেজৰ পোৰণি তুলি
শত্ৰুদল কৰা মষিমূৰ
মোৰ যৌৱন অনিৰ্বাণ পণ
বিধাতাৰ শ্ৰেষ্ঠদান
মানৱৰ মহাশক্তি
তুমি হেৰা উদ্দাম যৌৱন
মিলনৰ সুৰভি নিশ্বাস ল'ই
উৰি গুচি যোৱা
বতাহী পখিলী মোৰ
মই ভাবোঁ প্ৰিয়াৰ পৰশ
সত্যহন্তা অভিশাপ ঘোৰ
প্ৰিয়াই হিয়াই দিয়া
স্পৰ্শত যৌৱন মোৰ
বিচাৰিছে সত্যৰ গৰিমা
সত্য শিৱ সুন্দৰৰ
মহামন্ত্ৰ বিপুল যৌৱন মোৰ
ধৰণীৰ সত্যৰ নিজৰা ।।
মৰমে যেতিয়া চুমে
মোৰ কবিতাইকোন আকাশৰ
আকাশীগঙ্গা অলকানন্দা ছুব ?
কোন সৰগৰ
অমিয়া নিজৰা
ৰূপ কোঁৱৰৰ অৰূপ বতৰা দিব ;
কোন কামিনীৰ
কামনাৰ ৰঙা
ধুনীয়া ধৰাত থুলে থুলে হায়
কাঞ্চন ফুলাই যাব ?
তাৰ কথা তুমি
মনতো নানিবা
এটি কথা মাথো কোৱা
মোৰ কবিতাৰ প্ৰাণে প্ৰাণ আছে
মোৰ কবিতাৰ
গানে গানে নাচে
সুৰৰ কঁপনি, হিয়াই হিয়াক চোৱা
তুমি দিয়া মোক 'ব্যাথাৰ লগৰী'
আৱেগত নাচি
সপোনত হাঁহি
কাণে কাণে কব কথা
'অমৰণ সোণ'
আমৰ মৰম
আমাৰ দৰদ
আমিয়ে বুজিম
আমাৰ " বুকুৰ ব্যথা" ।।
ভালপোৱা
মোৰ জীৱনৰ
ৰঙা মদাৰৰ
ৰঙা পলসৰ
কেঁচা সেউজীয়া ধুন;
যৌৱনৰ মোৰ
শত কামনাৰ
শত লালসাৰ
ৰূপালী আশাৰ জোন,
দিনে দিনে জ্বলা
নতুন বিজুলী
নতুন তৰাৰ
মন নচুওৱা
ছন্দ কথাৰ গান;
নিজৰাৰ দৰে
লাস্যময়ী
জোনাকৰ দৰে
ঢৌৱে ঢৌৱে খেলা
নৃত্য নিপুন প্ৰাণ;
মোৰ জীৱনৰ
মানসৰ
বগা তেজ
কালৰ হেঁচাত
গোট মৰা তাৰ
শিলাকুটি কৰা
সপোনৰ কাৰু-কাজ
ওৰ জীৱনৰ চাকি;
ঢিমিক ঢামাক
জলোঁতে জলোঁতে
হিয়া পুৰি নিয়ে
চগাক ভুলোৱা ফাঁকি !
জীৱনৰ মোৰ শিল্পী সুন্দৰ
সুৰৰ ৰূপৰ
কবি,
সপোনত নিতে
অঁকা বহহি বহি
সৃজনৰ ছায়া-ছবি,
ৰূপ প্ৰকাশৰ নিজক নতুন কৰা
নতুন ছলনা !
মই ভালপোবা হাঁহি
তোমাৰ চকুত
মোৰ লালসাৰ
ফুলৰ সুষমা কোমল উপমা
কঁপেহি ভাহি ।
ভাল পাওঁ বোলা
অভিলাষ মোৰ
অভিমানী তুমি
বুজিব নোৱাৰা ফাঁকি ।
দিনে দিনে যাওঁ
গালৰ চুমাত
ওঁঠৰ চুমাত
বুকুৰ চুমাত
আঁকি -
মোৰ হৃদয়ৰ মোৰ হৰষৰ
সৃজনৰ আশা;
প্ৰতি পৰমাণু বাকি !
দেখা নাই জানো
ভাল পোৱা মোৰ
ভাবুকৰ দৰে
নিজুম নিতাল আন্ধাৰৰ দৰে
অকলশৰীয়া গহীন দুপৰৰ ৰাতি?
দেখা নাই জানো
ভালপোৱা মোৰ
সাতো সৰগৰ নীলা ঢউ যেন
খেলি খেলি যোৱা
পুৱাৰ কিৰণ
সানি ?
আৰু -
ভালপোৱা মোৰ
ভাল লগা সেই
চুচুক চামাক চোৰৰ দৰে
লোকে দেখা ভয় বুকুত কঁপা ?
পোহৰৰ দৰে
বগা প্ৰকাশৰ
কোমল
কঁপনি
কুঁৱলীয়ে যেন ঢকা ?
চঞ্চল মই - চিৰ গতিময়
চিৰ চঞ্চল
ভালপোৱা মোৰ
চঞ্চলা হেৰ !
আহা কাষ চাপি
কোৱাহি কথা !
ভা-ল-পা-ওঁ
বোলা চাৰিটি আখৰে
তোমাৰ মুখৰ
কঁপাবাহি মোৰ
নীলা জীৱনৰ সিপাৰৰ সুখ ব্যথা !!
প্ৰকাশ
জীৱনৰ বিলাস ডাৱৰে ঢকা আজিৰ এই পুৱাৰ আকাশ
ৰঙালী কৰিলে সোণ; তোমাৰেই দুচকুৰ প্ৰণয় প্ৰকাশ !
অনন্ত কপনি যিটি মাৰ যায় জীৱনৰ আজিৰ এই ৰাতিৰ খেলাত
কিৰণে নাচে ধৰণীৰ দুদিনীয়া ভলপোৱা
মোহৰ মায়াত !
তোমাক নাজানো মই - নিচিনো কদাপি সোণ
এটি প্ৰণয়ৰ মোহন পুতলি ।
কামনাৰ শতবহ্নি সহজ প্ৰভাৰে চুই ভাল জানো
পাম হায় হৃদয় আকুলি ?
আচিছে প্ৰানৰ জ্যোতি অনাবিল প্ৰণয়েৰে হয়তোবা তাতেই আকুল ;
মনৰ পখীটি মোৰ কৰি জানো পাব পাৰে
সৃষ্টিৰ সাগৰ দুকূল !
বিনাশি সৌন্দৰ্য্য এই দীপ্ত হবিলাস !
যোৱা আজি প্ৰভাত শেষত !
পুৱাৰ পোহৰে চুমে নয়নৰ নীলমনি
ধৰণীৰ ধূলিটি উৰাই
আৰতি নকৰো আজি, নাযাচোঁ ফুলৰ মালা
-নুৰূপমা তোমাক দুনাই ।
এমোকোৰা হাঁহি লই শুৱনি মুখত
ৰাঙলি বহাগী নাচেকাৰ পদূলিত
উৰুঙা পঁজাত বহি উৰুকাৰ নিশা
অকলশৰীয়া মই এই দূৰনিত !
নই দেখা বিহু নাচ নাছনী হঁতৰ
শুনা নাই মউসনা বনগীত ফাঁকি
উৰণীয়া কল্পনাৰ সপোন ৰেখাৰে
সপোন মনতে মাথো ছব্বি খন আঁকি
উলহতে হাঁহো মই আপোন পাহৰি
আহিব বহাগী বুলি, নিবহি আদৰি
তাৰে এটি ৰেনু কণা চেনেহৰে আনি
বতাহৰ বোকোচাত পঠিয়ালো বান্ধি ।।
To read more poems of Amulya Baruah click অমূল্য বৰুৱাৰ কবিতা .
No comments:
Post a Comment