নাৰীৰ দেহ
তুমি পৃথিৱীৰ দৰে, সমৰ্পনৰ মুদ্ৰাত শায়িত ।
মোৰ কৰ্কশ কৃষকৰ দেহা তোমাক কৰ্ষণ কৰে
আৰু পৃথিৱীৰ কোলাৰ পৰা উৎপত্তি হয় আমাৰ সন্তান ।
অকলে অছিলোঁ সুৰঙ্গৰ নিচিনা । উৰি গৈছিল মোক এৰি চৰাইৰ দল,
আৰু বিধ্বংসী আক্ৰমনেৰে প্লাবিত কৰি গৈছিল এন্ধাৰ ৰাতি
জীয়াই থাকিবলৈ মই তোমাকেই অস্ত্ৰ বনাই ললোঁ,
ধনুকত তীৰৰ নিচিনা, কেটেপাত পাথৰৰ নিচিনা ।
কিন্তু প্ৰতিশোধৰ প্ৰহৰৰ অন্ত হয়, আৰু মই ভাল পাওঁ তোমাক ।
চৰ্ম, শেলৈ, আকাঙ্খা আৰু গাখীৰৰ শৰীৰ ।
গোলাকাৰ স্তন ! শুন্য দৃষ্টি !
যৌনাঙ্গৰ গোলাপ পাপৰি ! ওহ তোমাৰ কণ্ঠ, ধীৰ আৰু দুঃখময় ।
মোৰ নাৰী , মই তোমাৰ অনুগ্ৰহৰ ভিখাৰী ।
মোৰ তৃষ্ণা, মোৰ সীমাহীন আকাঙ্খা, মোৰ পৰিবৰ্তনশীল পথ !
তমশাচ্ছন্ন নদীতল য'ত বৈ যায় চিৰন্তন তৃষ্ণা
আৰু বৈ যায় ক্লান্তি, আৰু অনন্ত বেদনা ।
Translated by Subhraneel
Translated by Subhraneel
No comments:
Post a Comment