খন্তেক বিৰাম লাগে পৰিশ্ৰান্ত অশান্ত আত্মাক ।
ইমান অসহ্য এই নীৰৱতা সূৰ্য্যম্লান ধূসৰ সন্ধিয়া ।
আত্মাৰ নিভৃত ব্যাপ্তিত বৰ্ষাৰ চকুলো হোৱা
অজস্ৰ বেদনা, জীৱনৰ আৰ্ত্ত-সংগীত ।
কোনো এক গৰৱিনী যৌৱনবতীৰ সান্নিধ্যৰ প্ৰতীক্ষাত
আবেগ উতলা মন । (প্ৰতীক্ষাৰ ক্ষণ শেষ হ'ল ।)
স্বপ্নবিষ্ট ধূসৰ সন্ধিয়া তীব্ৰ এই নীৰৱতা ;
হাহাকাৰ ব্যৰ্থ প্ৰতিক্ষাৰ ।
ধোঁৱাৰ কুণ্ডলী তুলি পৰিত্যাক্ত চিগাৰেটবোৰ
আপুনি নীৰৱে জ্বলি শেষ হ'ল ।
বাসনাৰ জুই শিখা আপুনি নিষ্প্ৰভ হ'ল
মনৰ মাজত । জীৱনৰ ব্যৰ্থতাৰ অজস্ৰ গ্লানিয়ে
আনি দিয়ে ক্লান্তিৰ জড়তা , আনে আৰু
ঘৃন্য আত্মদাহ - সচেতন মৃত্যু অনুভূতি ।
(মৃত্যুয়ে দিয়ে যদি জীৱনৰ পূৰ্ণতাৰ
সঠিক বাতৰি, কাৰবাৰে জীৱনৰ এই দিন গণা !)
হিংসা, ঈৰ্ষা, বিদ্বেষেৰে পৰিপুৰ্ণ পৃথিৱীত
অকামিলা অভিমান । পৰৰ দুখত
চকুপানী টুকিবৰ বাবে আছে জানো
অলপ সময় । এটি মৰমৰ মাত, নিচুকনি
আপোন দুখৰ ঃ ঈশ্বৰৰ ক্ষমা আৰু কৰুণাৰ
একান্ত আশ্ৰয় ।
(অলপ আৰাম লাগে আজি এই ধূসৰ সন্ধিয়া,
অলপ সময়,
বিবেকৰ বৃশ্চিক দংশন হওক শেষ ।)
ঈশ্বৰক, পৃথিৱী সেউজ হোৱা
মানুহৰ আশা আৰু বেদনাক
আপোন কৰাৰ বাবে অলপ সময় ।
No comments:
Post a Comment