অশান্ত মনৰ জয় পৰাজয় আৰু
গ্লানিৰ অমূৰ্ত বেদনা । চিন্তাৰ অকোৱা-পকোৱা বাট,
শ্লথগতি কুমজেলুকাৰ । হঠাৎ শুনিলোঁ মই
বতাহত আহে ভাঁহি কৰুণ কাতৰ আৰ্তনাদ ।
অযুত আত্মাৰ আজি উঠে য'ত হাহাকাৰ,
হে নগাপাহাৰ, তোমাৰ কথাকে ক'লে
অসমৰ ছোৱালীয়ে বিয়া নাম সুৰীয়া মাতেৰে
(পাহাৰতে লাগে ৰণ, ডালিমীয়ে ভাঙে মন )
ভৈয়ামৰ কেঁচাসোণ হেজাৰ ডেকাই জানো নিয়ে আজি
ডলিমীৰ চিনাকি পোছাক পিন্ধি চেনেহৰ বাণী !
জনজাতি অসমৰ আদিম মানুহে ,
পৰ্বত জংগম আৰু নদী মৃত্তিকাৰ স'তে
তোমাৰ পৰিচয় হয়তো অনেক দিনৰ
তুমিও শুনিছা আজি নৱজীৱনৰ গান ।
নতুন জীৱন লাগে । আমাৰ জীৱন স্পৰ্শ -
কত কথা, কত বাণী, (গণতন্ত্ৰ , শান্তি আৰু প্ৰগতিৰ ,)
কত, ধুমুহাৰ তাণদৱত আমাৰ জীৱন জুৰুলা ।
হে নগাপাহাৰ, ৰক্তক্ষৰা সংগ্ৰামত আজি
তোমাৰ হৃদয় বিদীৰ্ণ ।
শান্ত নীৰৱ , পাহৰৰ গহীন গহ্বৰ
আন্ধাৰৰ গ্লানিৰে ক্লান্ত গভীৰ অৰন্য
তেজৰ চেকুৰা লাগি কৰে অশান্ত উচ্ছল আজি
কালৰ মামৰে যাক নোৱাৰিলে ছুব, হেজাৰ যুগৰ
চাঙে চাঙে, ঘৰে ঘৰে আন্তগোপন কত
সংংস্কৃতিৰ পুৰণি সম্পদ, ধোঁৱা হৈ মিলি যায়
আকাশৰ সুনীল গৰ্ভত । হেজাৰ হেজাৰ
'চুখ্ৰেনু খ্ৰিনোজা'আৰু কত ডালিমীয়ে
উচুপি উচুপি কান্দে,
হাঁহে কত দুৰ্দান্ত মানৱে ।
অসীম সাহসে দীপ্ত, অধিবাসী নগাপাহাৰৰ,
বুকুৰ তেজেৰে তুমি লিখিব খুজিছা আজি,
জীৱনৰ এপিটাফ । তোমাক বুজিছোঁ মই
আমাৰ কথাও শুনা । মৃত্যু যদি মানুহৰ
জীয়াই থকাৰ বাবে নতুন জীৱন,
প্ৰভাতৰ ৰঙা ইস্তাহাৰ ! আহা তেনে
একেলগে বৰি লওঁ অমিয়া মৰণ ।
শেষ হওক পুঞ্জীভূত দুঃখ হাহাকাৰ ।
যত বঞ্চিত জীৱন
জয় হওক দেশে দেশে মানৱিকতাৰ ।
No comments:
Post a Comment