অলেখ অযুত প্ৰশ্ন মানুহৰ জীৱনে জীৱনে ।
শতধা বিদীৰ্ণ পৃথিৱীৰ সময় অতিক্ৰান্ত ব্যস্ততা ,
আৰু মোৰ ঃ পৰ্যটক মোৰ মন;
ক্লান্তিৰ পৰশ লাগি পুলকিত হৈ উঠে
যাৰ নিৰুদ্ধ জীৱন,
যাৰ অজস্ৰ কল্পনাই, আশা আৰু আকাঙ্খাই
হঠাৎ থমক খাই ৰয়,
বাধা পায় মুহূৰ্ত্তে মুহূৰ্ত্তে ।
শৱবাহী শোকাৰ্ত্তৰ নিৰুদ্বেগ অনুকম্পা ,
যাত্ৰা অনুক্ৰমা ঃ ই জীৱন ভাৰাক্ৰান্ত
সম্ভাব্য মৃত্যুৰ শংকাৰে স্পন্দিত,
কম্পিত পদক্ষেপ আৰু নিৰলস অনুভুমি ।
যদি মাটিৰ মৰম লাগি সুৰ্য্যস্পৰ্শা কামনাই
সাৰ পাই জাগি উঠে,
হয়তোবা মোৰ মন মতলীয়া হ'ব ।
অনাগত জীৱনৰ সুন্দৰৰ প্ৰতীক্ষাত ।
যদি সেই উন্মাদনা, অধীৰ আনন্দ
আমাৰ কাৰণে
হয় যদি অলেখ স্বপ্নৰে আন্দোলিত
অসম্পূৰ্ণ হৈ ৰ'ব তেতিয়াও
মোৰ গান .....
জীৱনৰ প্ৰতিদিনে গোৱা গান ।
....... ................. .............
তথাপিতো যাত্ৰা অৱিৰাম । .....
তথাপি শান্তিয়ে দিয়ে ধৰা
যেতিয়া সূৰ্য্যৰ আলোকে কয় কথা
প্ৰভাতৰ বিহংগ কণ্ঠত,
সন্ধ্যাৰ নিয়ন উজ্জ্বল অলকাৰ মেঘ নামে
ধৰাৰ বুকুত; আৰু তেতিয়া
মোৰ উদ্বেল কামনাৰ
উদ্বিগ্ন আৱেগ হয়
প্ৰাত্যহিক জীৱনৰ সহজ প্ৰত্যয় ।
যেতিয়া দূৰাৰোগ্য মনৰ দেৱালে
গান গায়, কথা কয়
মানুহৰ জীয়াই থকাৰ আঘাতে আঘাতে
তেতিয়া শান্তি মোৰ অভ্যাগত ।
আমি কথা কওঁ, কথা পাতোঁ
আৰু আমাৰ জৈৱিক দাবীৰ
ইস্তাহাৰ হয় লিখা ।
শতধা বিদীৰ্ণ পৃথিৱীৰ সময় অতিক্ৰান্ত ব্যস্ততা ,
আৰু মোৰ ঃ পৰ্যটক মোৰ মন;
ক্লান্তিৰ পৰশ লাগি পুলকিত হৈ উঠে
যাৰ নিৰুদ্ধ জীৱন,
যাৰ অজস্ৰ কল্পনাই, আশা আৰু আকাঙ্খাই
হঠাৎ থমক খাই ৰয়,
বাধা পায় মুহূৰ্ত্তে মুহূৰ্ত্তে ।
শৱবাহী শোকাৰ্ত্তৰ নিৰুদ্বেগ অনুকম্পা ,
যাত্ৰা অনুক্ৰমা ঃ ই জীৱন ভাৰাক্ৰান্ত
সম্ভাব্য মৃত্যুৰ শংকাৰে স্পন্দিত,
কম্পিত পদক্ষেপ আৰু নিৰলস অনুভুমি ।
যদি মাটিৰ মৰম লাগি সুৰ্য্যস্পৰ্শা কামনাই
সাৰ পাই জাগি উঠে,
হয়তোবা মোৰ মন মতলীয়া হ'ব ।
অনাগত জীৱনৰ সুন্দৰৰ প্ৰতীক্ষাত ।
যদি সেই উন্মাদনা, অধীৰ আনন্দ
আমাৰ কাৰণে
হয় যদি অলেখ স্বপ্নৰে আন্দোলিত
অসম্পূৰ্ণ হৈ ৰ'ব তেতিয়াও
মোৰ গান .....
জীৱনৰ প্ৰতিদিনে গোৱা গান ।
....... ................. .............
তথাপিতো যাত্ৰা অৱিৰাম । .....
তথাপি শান্তিয়ে দিয়ে ধৰা
যেতিয়া সূৰ্য্যৰ আলোকে কয় কথা
প্ৰভাতৰ বিহংগ কণ্ঠত,
সন্ধ্যাৰ নিয়ন উজ্জ্বল অলকাৰ মেঘ নামে
ধৰাৰ বুকুত; আৰু তেতিয়া
মোৰ উদ্বেল কামনাৰ
উদ্বিগ্ন আৱেগ হয়
প্ৰাত্যহিক জীৱনৰ সহজ প্ৰত্যয় ।
যেতিয়া দূৰাৰোগ্য মনৰ দেৱালে
গান গায়, কথা কয়
মানুহৰ জীয়াই থকাৰ আঘাতে আঘাতে
তেতিয়া শান্তি মোৰ অভ্যাগত ।
আমি কথা কওঁ, কথা পাতোঁ
আৰু আমাৰ জৈৱিক দাবীৰ
ইস্তাহাৰ হয় লিখা ।
No comments:
Post a Comment