সুদীৰ্ঘ দিন আৰু ঋতু - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Poems of Nirmalprabha Bordoloi

বাট চ'ৰাৰ কবিতা 

সপোনৰ দেশৰ 

বাটচ'ৰাতে  

সময় গ'ল

ঠেলা-হেঁচাত ।

বুৰ মাৰিলে

হীৰা মুকুতাৰ দৰে

দিনৰ বেলি

ৰাতিৰ জোনে

ৰাতিৰ বেলি

দিনৰ জোনে

মুখ চুপতি

আৰু কাগজৰ সাকোঁত

ভৰি দি

ভৰি দি

সপোন দিঠক

দুয়োটা এতিয়া

তল যাঁও

ওপঙো ।

কবিতা - kabita - Poems of Ram Gogoi

অস্তাচল অভিমুখী ধাৱমান সূৰ্যৰ বিদ্ৰুপ
ভীষণ ৰহস্যময় এক সুদীৰ্ঘ ছাঁয়াই
বাৰে বাৰে প্ৰণামিলে পূবৰ আকাশ
জীৱন আগুৰি ল'লে সৃষ্টিৰ মায়াই

তোমাৰ কথা ভাবিলেই - Tomar katha bhabilei - Poems of Ram Gogoi

 নিজম ৰাতি 
তোমাৰ কাথা ভাবিলেই

মই স্পৰ্শ কৰোঁ

এখনি নিৰ্জন নদীৰ নগ্ন শৰীৰ ।

ভাহি যায়্য সেই নদীৰ বুকুত

তোমাৰ প্ৰেমৰ সাত সাউদৰ বেহা লৈ

চান্দোৰ ডিঙা

মোৰ বুকুৰ হেঙুল হাইতাল বুলীয়া 

চতুৰ্দ্দশীৰ জোন ।

               তোমাৰ কথা ভাবিলেই 

মোৰ বুকুৰ মাজত বাজি উঠে এটি বাঁহী

আৰু তেতিয়া 

ৰতিগন্ধা ৰাতিৰ

বেথাৰে সেমেকা নিৰ্জনতাৰ মাজত

বুকুত হাত থৈ

পলে পলে উৎকৰ্ণ হৈ মই শুনো

মোৰ নিজৰেই হৃৎস্পন্দন

আৰু মোৰ দুগালেদি নিগৰি আহে

বাঁহীৰ সুৰৰ দৰেই

দুধাৰি চকুৰ পানী

তোমাৰ কথা ভাবিলেই

মই এটা সেউজীয়া ঠিকনাৰ সন্ধানত

উদ্বাউল হওঁ । বহুদিন হ'ল

ঠিকনাটো ক'ত যে হেৰাই গ'ল,

নদীৰ নামত, জোনাকৰ নামত

বহুদিন কবিতা লিখাই নাই ।

বহুদিন তুমিও লিখা নাই 

কাকিনী তামোলৰ কপৌফুলৰ কথা 

মোলৈ এখন নীলা খামৰ চিঠি ।

অথচ, কি আশ্চৰ্য

তোমাৰ কথা ভাবিলেই

নিজম ৰাতি

মই স্পৰ্শ কৰোঁ

এখনি নিজম নদীৰ নগ্ন শৰীৰ ।

Fular sugandhat tumi - ফুলৰ সুগন্ধত তুমি - Poems of Ram Gogoi

ফুলৰ সুগন্ধত তুমি

বিচাৰিছিলানে কোনোদিন

নিহিত বেদনা 

তুমি কেনেকৈ বুটলি ল'লা 

সেই ফুল শেৱালি, বকুল

আৰু মই তোমাৰ বাবে

মোৰ অনুজ বন্ধু,

তোমালোকে মুৰ তুলি চোঁৱা 

মই তোমালোকৰ বাবে 

বোকাৰ পৰা তুলি আনিছোঁ

ভেট, পদুম

আৰু কলমৌ, আৰু মোৰ 

অফাল কলিজা ।

প্ৰয়োজনত

তোমালোকৰ বাবেই 

মোৰ হৃদয় 

তোমাৰ আমাৰ সুখ আৰু দুখ

বোকোচাত লৈ

আমি গেত গাম

ঐক্যতানত,

আমি কবিতা লিখিম

আমাৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দত 

তুমি মোক বিচাৰিবা

মই বিচাৰিম

তোমাক

তোমাৰ হৃদয় ।

Kakadeutar har - Nabakanta Barua (9) : ককাদেউতাৰ হাড় - নবকান্ত বৰুৱা

ককাদেউতাৰ হাড়

(নৱম অধ্যায়)

কিছুদিন আগতে উজনি খণ্ডত আকাল হৈ গৈছিল; আকাশত পুবা-পশ্চিমাকৈ বৰ এটা নেজাল তৰা ওলাইছিল । কাকতী ফৰিঙে পথাৰ-সমাৰ টকলা কৰি পেলাইছিল । মানুহ মৰিছিল বহুতো । ৰূপ টকাত চাউল টেমি কিনি খাব পৰা মানুহ নো আছিল কেইজন ? মাউৰ হইজাত মৰাদি পালে পালে মানুহ মৰিছিল । মানুহবোৰে কচু-ঢেকিয়া বিচাৰি ফুৰিছিল পেটৰ কলমলনিত । তেতিয়া হয়তো হাবিয়ে - বননিয়ে মৰা বা বেমাৰী মানুহ দুই-চাৰিটা বাঘে খাইছিল । এবাৰ মানুহ খাবলৈ পালে বোলে বাঘে আৰু আন চিকাৰলৈ মন নেমেলে । মানুহৰ মঙহৰ যে কিবা এটা বেলেগ সোৱাদ আছে বুলি খেনোৱে ভাবে যদিও জনাই জানে আচল কথাটো বেলেগ । মানুহৰ দৰে সহজ চিকাৰ আৰু কিবা আছে জানো ? মানুহৰ শিং নাই, চোকা দাঁত নাই, জোঙা নখ নাই, - ম'হ এজনীয়ে যিখিনি বাধ দিব পাৰে মানুহে অকলে তাকো নোৱাৰে । অকলশৰীয়া হৈ থাকিলে মানুহৰ নিচিনা নিশকতীয়া জীৱ আৰু নাই । গতিকে মানুহখোৱা বাঘ তেনে মানুহকেই ধৰে ।

উজনিৰ ফালে সেই সময়ত নিসচয় বহুতো মানুহখোৱা বাঘ ওলাইছিল । তাৰে কোনোবা এটা বাঘে সম্ভবতঃ নামবৰ হাবি পাৰ হৈ আহি ডবকা হৈ খাগৰিজান সোমাইছিলহি । কিছুদিনৰ পৰা এই অঞ্চলত বাঘৰ উৎপাত বৰ বেছি হৈছিল । ইমান চোৰাংভাৱে বাঘটোৱে চল-ফুৰা কৰিছিল যে মানুহে বহুত দিনলৈকে কিহেনো মানুহবোৰ নিয়ে ঠাৱৰকে কৰিব পৰা নাছিল । দেও, ভূত বা চৰীয়া-পৰীয়াৰ হাততে মৰা বুলিহে ভাবিছিল । কলঙৰ ঘাটৰ পৰা হঠাৎ এদিন যেতিয়া নাৱৰীয়া এটা নাইকিয়া হ'ল, তেতিয়াহে তেজৰ চকা আৰি বালিত বাঘৰ খোজ দেখি মানুহে বাঘ বুলি জানিলে । পিচত আজি শালনাত, কাইলৈ ডকমকাত, পৰহিলৈ ব চামগুৰিত এটা দুটাকৈ মানুহ হানি হ'বলৈ ধৰিলে । টেপু বহুৱাকো বহুতে বাঘে খোৱা বুলিয়ে জানিছিল ।

নানান ফন্দি কৰিও বাঘটো কোনেও মাৰিব পৰা নাছিল । সাহ বা বুদ্ধি একোৰেই বাঘটোক সৈমান কৰিব পৰা নাছিলে মানুহে । বাঘটোক আটায়ে বুলিছিল গড়গঞা বাঘ । দুটা কাৰণত । গড়গাঁওত আকালত মৰা মানুহ খাই মানুহখোৱা হোৱা বুলি ভাবি, আৰু তাৰ তলা নলা ধৰিব নোৱাৰাৰ বাবে । বাঘটো মাৰিব বা ধৰিব নোৱাৰি পিচলৈ মানুহে তাক দেও বুলি ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । এবাৰ কোনোবা এজনে ক'লেহি বোলে মুঢ়ানীত বাবাজী এজন আছেহি - মান কথা নুবুজি । কিবা বিংবিং বাংবাংখন কৰে । সিয়েই ৰাতি হলে বাঘ অৱতাৰ হয় । বাৰে খেলৰ ৰাইজ গোটখাই এদিন বাবাজিক ধৰি বহি থাকোতে হোলোঙাৰে খুচি মাৰি পেলালেগৈ । কিন্তু তেতিয়াও বাঘৰ উৎপাত নকমিল । পিচত গাৰো মানুহ এটাই ক'লে বোলে বাবাজীক পুৰিহে মাৰিব লাগিছিল - বাঘ আৰু দেও দুয়োটাই জুইলৈ ভয় কৰে । এইবোৰ বোলে কিবা মাছাদু বাঘ ।

ভোগায়ে ঠিক কৰিলে , এইবাৰ বাঘটো মাৰিবই লাগিব । ইয়াৰ আগতে তেওঁ দুবাৰমান চেষ্টা কৰি চাইছিল । পিচে ইমান তপত খবৰ নোপোৱাৰ বাবে দিহা কৰে মানে বাঘৰ চিনকে নোপোৱা হয় । লৰালৰিকৈ ভিতৰৰ পৰা পাক এটা মাৰি আহি ভোগায়ে প্ৰস্তাৱ কৰিলে ৰাতিয়েই বাঘ ভেটা হওক । কাৰো উত্তৰলৈ বাট নেচাই বৰগী খেলৰ ৰতিকান্তক ক'লে , " তই টিঙিৰা বেজক খবৰ দেগৈ য। আৰু খীৰমন , তই উকিয়াই জনাই দে কথাটো গাঁৱত ।"

নিমিষতে গোটেইখন কৰ্মব্যস্ত হৈ পৰিল । ওচৰৰ পৰা দুৰলৈকে শুনা গ'ল খীৰমন বৰাৰ লেনীয়া দীঘল ৰিং - " ব ন ৰ জা ঐ - " ইখন সিখন গাঁৱৰ পৰা আৰু তেনে ৰিং শুনা গ'ল ।

ৰাতি বাঘ ভেটা সহজ কথা নহয় । তাতে মানুহখোৱা বাঘ । কিন্তু ভোগাই পিচ হুঁহকি অহা মানুহ নহয় । এজনে ভোৰভোৰালে " এনেয়ে বনৰ ৰজা বাঘ, তাতে আকৌ মানুহখোৱা, তাৰ ওপৰতে আকৌ গড়গঞা । এঃ ৰাতিখন ক'ত ভেটিব পৰা যাব ।"

ভোগায়ে খঙৰ ভাবত ক'লে, " বনৰ ৰজা যদি বনত থাকক গৈ , আমাৰ গাঁৱত কিয়?" তাৰ পিচত গহীন শান্ত ভাৱে যোগ দিলে, "পাৰোঁ নোৱাৰো চাওঁচোন বাৰু । আমাৰ টিঙিৰা বেজে বান্ধি দিলে বাঘ যাব কলৈ ? আৰু ৰাইজ, সুবিধা এৰিব নেপায় । আৰু এনেবোৰ কামত হেমাহি কৰিবও নেপায় ।"

----------------------

অষ্টম অধ্যায়                                                                                                                        দশম অধ্যায় 

কোৱা প্ৰিয়তমে - ৰাম গগৈৰ কবিতা - Kowa priyatame - Poems of Ram Gogoi

কোৱা প্ৰিয়তমে 
কোৱা প্ৰিয়তমে,
চেনেহতে পমি যোৱা 
তোমাৰ বুকুৰ 

জোনালী উমেৰে 

পাৰিবানে দিব

মোৰ হৃদয়ত অকণি উত্তাপ !

প্ৰায়ন্ধকাৰ 

অস্ত আকাশৰ ফালে

অকলশৰীয়া হৈ

উৰি গৈ থকা

সেই যে চৰাইজনী ঃ

পাৰিবানে দিব মোক 

তুমি

তাইৰ মনৰ খবৰ !

কোৱাচোন,

বিষাদে সেমেকা ৰাতি

শীত আৰু হেমন্তৰ নীৰৱ নদীত

কিয় উটি যায়

মোৰ হৃদয়

আৰু

শেতাপৰা

হালধীয়া এটা জোনবাই !

সেই যে চৰাই জনী Sei je choraijoni - ৰাম গগৈৰ কবিতা - poems of Ram Gogoi

 সেই যে চৰাইজনী
উৰ্ধ্বমুখী,

ঠোটত এগছি শুকান ববচা বন

তাই উৰি যায় আকাশলৈ

ওখ বিৰিখত নীড় এটি সজাৰ বাসনা ।

মধ্যাহ্ন সূৰ্য্যৰ আলোকপ্ৰপাতত 

উদ্ভাসিত হৈ উঠে

তাইৰ প্ৰত্যয়দীপ্ত দুখনি নিটোল ডেউকা 

তাইৰ গাৰ চিকুণ পাখিবোৰ

তিৰবিৰ কৰে ,

ক্ষণে ক্ষণে 

সোণালী ৰুপালী হয় ।

কিবা এক অনিৰ্বচনীয় আনন্দত 

তাইৰ বুকুত উথলি উঠে 

স্বপ্নময় মায়াময় সুৰৰ লহৰ,

সেই সুৰৰ লহৰত 

বতাহত ধ্বনিত হয় ইমনকল্যাণ,

দূৰণিৰ আকাশত মেঘ সজল হয় 

গগণপথৰ আলোকমালাত 

বিচ্ছুৰিত হয় অজস্ৰ স্বৰ্ণবিন্দু 

আৰু

সাৰ পায় প্ৰেমৰ দেৱতা ।

পত্ৰ পুস্প সুশোভিত 

ওখ বিৰিখৰ

স্নেহময় ছায়াৰ মাজত 

সেই চৰাইজনী  বাঙ্ময় হৈ উঠে ,

তাইৰ কথা, তাইৰ গীতত

বিৰহ-আকুল দৰদী কবিৰ

মনোৰম কবিতাৰ ছন্দৰ হিল্লোল ,

তাই পেখম ধৰি নাচি নাচি 

কাৰোবাক যেন মাতে ,

তাইৰ নাচোনত ব্যকুল হয় পুৰুষ হৃদয় 

কাষ চাপি আহে 

শৰবিদ্ধ আহত বিহগ ।

সৰু এটি নীড়ৰ মাজত 

ৰৈ ৰৈ শিহৰি উঠা সেই চৰাইজনীৰ

আৱেগস্তনিৰ পেলব পাখিৰ উমত

আপাতকঠিন শুভ্ৰ আৱৰণৰ মাজত

ধীৰে ধীৰে সঞ্চাৰিত হয়

নতুন প্ৰাণশক্তি 

সাৰ পায় এক অভিনৱ জৈৱিক সত্ত্বাই

এদিন

সেই আৱৰণ ভাঙি

বিস্ফোৰিত হয় দুটি সুকোমল আঁখি

এনেকৈয়ে

উদিত হয় এটি নতুন প্ৰজন্ম;

এনেকৈয়ে

হে মোৰ অনুভৱৰ সখী

তুমি সেই চৰাইজনী হৈ

মোৰ দেহাতীত চৈতন্যৰ

ওখ বিৰিখত 

নীড় সাজি আছা ।

কেতিয়ানো সেই চিকুণ গছজোপা - Ketiyano sei gachajopa - Poems of Ram Gogoi

 কেতিয়াবা সেই চিকুণ গছজোপা
পহপহীয়া হৈ বাঢ়ি আহিল

মোৰ বুকুৰ মাজত

মই একো গমকে নেপালোঁ ।

গছজোপাই এতিয়া তাৰ শিপাবোৰ 

মোৰ বুকুৰ গভীৰলৈকে মেলি দিছে ,

এনেকৈয়ে যেন বিস্তাৰিত হৈছে 

গছজোপাৰ অধিকৃত এক বিশাল সাম্ৰাজ্য

মোৰ বুকুৰ মাজত,

তাৰ শিপাবোৰে কথিন হৈ

খামুচি ধৰিছে মোৰ হৃদয় আৰু

এতিয়া মই অনুভৱ কৰিছোঁ

শিপাবোৰৰ স'তে মোৰ

জন্ম জন্মান্তৰৰ অবিচ্ছিন্ন অচ্ছেদ্য বন্ধন

নিবিড় প্ৰেমৰ । অনুৰাগে অনুৰাগে

উদ্বেলিত প্ৰতিদিন প্ততিটো মুহুৰ্ত ।

এতিয়া নিঃসংগতা মোৰ বেদনাৰ

সহচৰ হৈ নাহে । নিবিড় নীৰৱতাই 

মোক আৰু অমনি নকৰে ,

কিয়নো আৱেগৰ লাগি 

বাৰে বাৰে কপি উঠা গছৰ পাতবোৰে

মোৰ স'তে কথা পাতে 

অন্তৰংগ বন্ধুৰ দৰে ।

গছজোপাই এতিয়া মোক তুমি বুলি মাতি

অনিৰ্বচনীয় আত্মপ্ৰসাদত

নিজেই বিভোৰ হয়,

তন্দ্ৰালস হয় আৰু সপোন দেখে 

মোৰ বুকুত সোমাই 

আকাশত উৰি ফুৰাৰ

মোৰ স'তে সমস্বৰে গীত গোৱাৰ 

মধুৰ সপোন ।

গছজোপাৰ শিপাবোৰে 

কঠিনতৰ হৈ

মোৰ হৃদয় খামুচি ধৰে 

মোৰ স্নায়ু আৰু শিপাবোৰ

সক লো এক হৈ যায় ।

গছজোপাই আলফুলে মোক সাৱটি লয়

মই তাৰ বুকুত মুখ লুকুৱাই

চকু দুটি মুদি দিওঁ,

অনাস্বাদিত অমৃতৰ সন্ধানত

মোৰ মন মতলীয়া হয়,

আৰু 

কণমানি এটি শিশুৰ দৰেই 

পৰম নিৰ্ভৰতাৰে 

মই গছজোপাৰ বুকুত 

টোপনি যাও ঁ ।

কেতিয়া যে 

সখী বুলি মৰমতে পমি যোৱা 

মাতষাৰি মাতি -

গছজোপাই মোক টোপনিৰ পৰা জগাই তোলে,

সপোন নে দিঠক

মই একো গমকে নেপাওঁ ।

তাৰ পাছত

গছজোপা মোৰ স'তে মোৰ হৃদয়ত

লীন হৈ যায় 

মই গছ জোপাৰ স'তে, গছ জোপাৰ

হৃদয়ত

বিলীন হৈ যাওঁ

এনেকৈয়ে,

এনেকৈয়ে চিৰন্তন ।

দুখ মোৰ অশ্ৰুমতী - ৰাম গগৈৰ কবিতা

 দুখ মোৰ অশ্ৰুমতী 
অন্তঃসলিলা ফল্গু 
দুখ মোৰ
হৃদয়ৰ অতল গভীৰৰ পৰা উত্থিত 

জীৱনৰ বিমল আনন্দ ।

বসন্তৰ কোমল কুঁহিপাতৰ দৰে 

দুখ মোৰ 

কেতিয়াবা সেউজীয়া হয়,

কেতিয়াবা সাতৰঙী ৰামধনু হৈ 

বৰ্ণাভ মেঘৰ স'তে লুকভাকু খেলে,

কেতিয়াবা 

এগছি নিঃসংগ সান্ধ্য প্ৰদীপৰ 

শিখা হৈ জ্বলি থাকে 

মোৰ মনৰ তুলসী তলত ।

হে মোৰ অনুভৱৰ সখী 

তুমি জানানে,

দুখ মোৰ 

মোৰ আইৰ বিবৰ্ণ দুগালেদি 

বৈ অহা 

জীৱনৰ অন্তিম ক্ষণত ।

অবিমিশ্ৰ দুধাৰি লোতক,

মই সেই লোতকত অৱগাহন কৰোঁ 

মই চকু দুটি মুদি দিওঁ

আৰু 

পাহৰি যাওঁ মোৰ নিজৰ অস্তিত্ব ।

নিঃস্ব মই, ৰিক্ত মই,

সেই ৰিক্ততাই মোক লৈ যায়

চিৰন্তন বিষাদৰ উপলব্ধিৰ মাজলৈ । 

জীৱনৰ বিমল আনন্দৰ অনুভূতিৰে মাজলৈ ।

মই সেই আনন্দৰ জোৱাৰত 

উটি ভাঁহি যাওঁ ।

মই খেলা কৰোঁ 

মোৰ নিজৰ মনৰ সতে

মই কথা পাতো

মোৰ শৈশৱ, মোৰ কৈশোৰ ,

মোৰ যৌৱনৰ স'তে,

মই উভতি চাওঁ

মই হেৰাই যাওঁ

সকলো স্থুলতাৰ ঊৰ্ধত 

আকাশৰ নীলাৰ মাজত ।

হে মোৰ অনুভৱৰ সখী

তুমিতো জানাই 

দুখ মোৰ অশ্ৰুমতী

অন্তঃসলিলা ফল্গু

দুখ মোৰ

হৃদয়ৰ অতল গভীৰৰ পৰা উত্থিত 

জীৱনৰ বিমল আনন্দ ।

তেতিয়া জোনটোৰ ৰূপহ জোনাকে - ৰাম গগৈৰ কবিতা

 তেতিয়া জোনটোৰ ৰুপহ জোনাকে
পৃথিৱীখন সাৱটি লৈছিল,

সমীৰণৰ শীতল কোলাত

ৰাতিটো নিঃপাল দি শুই আছিল ।

হালধীয়া চৰাইজনী - Halodhiya soraijoni - ৰাম গগৈৰ কবিতা - Poems of Ram Gogoi

হালধীয়া চৰাইজনী 
অ' মোৰ প্ৰাণপখী 
দুৰৈ হৈ নাযাবি দেই ।

তই ইমানদিনে

Tumi kola kobita likhiba - তুমি ক'লা কবিতা লিখিবা - ৰাম গগৈৰ কবিতা - poems of Ram Gogoi

 তুমি ক'লা, কবিতা লিখিবা

কাৰ বাবে লিখিম কবিতা !

যেতিয়া উজুটি খাওঁ আগবাঢ়ি

যোৱাৰ বাটত, প্ৰতিটো খোজত

তেতিয়া উভতি চাওঁ

এৰি অহা বাটে বাটে

কি ফুল বুটলিলো

গধুলি গোপাল নে শেৱালি বকুল

নে কৰণি ভৰাই কেৱল তেজিমলা ফুলঙ্গ

তুমি ক'লা, কবিতা লিখিবা

কাৰ বাবে লিখিম কবিতা

যেতিয়া উজুটি খাওঁ

আগবাঢ়ি যোৱাৰ বাটত

তেতিয়া উভতি চাওঁ

সেইবোৰ এৰি অহা গাঁও,

য'ত মই উমলিলো ধূলি মাকতিৰে,

হাত মেলি নাচিছিলোঁ

বতাহত নাহৰ পাতৰ দৰে

আঙুলি কঁপাই,

কত গীত গাইছিলোঁ

আকাশৰ জোন তৰা চাই

ৰিণিকি ৰিণিকি দূৰ-বহুদূৰ দূৰান্তত ।

কি গীত গাইছিলোঁ,

কি সুৰত নাচি উঠিছিল

তোৰ মনৰ গৰখীয়া বাঁহী,

এতিয়া

কোন ৰাধিকাই চুৰ কৰি নিলে 

সেই বাঁহী

আগলী, বাঁহৰ বাঁহী

(মোৰ যৌৱনৰ প্ৰথম পুৱাৰ)

তুমি পাৰিবানে ক'ব

কি গোপনে দুখত মজি আছে

মোৰ মন ।

Enekoiye bohag aahi - এনেকৈয়ে বহাগ আহি - Poems of Ram Gogoi - ৰাম গগৈৰ কবিতা

এনেকৈয়ে বহাগ আহি
বাৰে বাৰে
গুচি যায়
দেওধ্বনি তুলি মোৰ গাত

Tumi ahim buli koisila - Poems of Ram Gogoi - তুমি আহিম বুলি কৈছিলা - ৰাম গগৈৰ কবিতা

তুমি আহিম বুলি কৈছিলা ।
চিকুণাই মনৰ পদূলি
বৰণৰ তোৰণ সজাই
বাট চাই ৰ'লো বহুদিন
হে মোৰ অনুভৱৰ সখী
তুমি চোন আজিও নাহিলা ।

বহুদিন হ'ল
হৃদয়ৰ দুৱাৰডলিত
পুতি থোৱা আছে দুটি
কলপুলি,
আৱেগৰ বা লাগি
আগলি কলাৰ পাত
কতবাৰ ল'ৰে চৰে,
আমডালি মৰহি শুকালে
তুমি তাৰ খবৰ নল'লা,
আজিও নাপালো মই
তোমাৰ মনৰ খবৰ ।

তুমি আহিম বুলি কৈছিলা ।
সজোৱা তোৰণ মোৰ
তোমাৰ বাবেই সজা হৈ আছে,
বুকুৰ মাজত সাঁচি থোৱা আছে
এটি সোণৰ সফুঁৰা
তুমি আহি খুলি ল'বা বুলি
হয়তো তেতিয়া
পুলকিত হ'ব
মোৰ হৃদয় ।
প্ৰতীক্ষাৰ অন্তত কেতিয়াবা আহিব সেই অমৃতক্ষণ,
নাচি উঠিব
প্ৰেমৰ বিমল আনন্দ,

হে মোৰ অনুভৱৰ সখী
ক'বানে
তুমি কেতিয়া আহিবা ?

Ki surere bajala bahi - Poems of Ram Gogoi - কি সুৰেৰে বজালা বাঁহী - ৰাম গগৈৰ কবিতা

কি সুৰেৰে বজালা বাঁহী
কি সুৰেৰে উতলা হ'ল
তোমাৰ বহাগী মন

কেতিয়াবা যে