এটা স্কেচ - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Eta Sketch - Poems of Nirmalprabha Bordaloi

 ডেউকাত ভাগৰৰ কাজল বৰণ সানি 
অৱশ দুখানি পাখি মেলি 
গাঁৱৰ গধূলি আহি বাঁহনিৰ জোপাত পৰিল । 
ছাঁত তাৰ ভয় খাই 
দিনটোৱে কুচিমুচি আহি
ভিতৰ সোমাই গৈ

এনলিচিচ্‌ - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Analisis - Poem of Nirmalprabha Bordoloi

দুপৰৰ বৰ্ণহীন ৰ'দালিয়ে 
এদিন সুধিলেঃ
জীৱনৰ মানে কি ?
আউল নালাগি থকা জাপানী পাটৰ নেচা এটা ??
কাষ্টাৰ্ড, জাম আৰু আখৰোট কাঠৰ কোৰাচ ??

তোমালৈ - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - tomaloi - Poem of Nirmalprabha Bordoloi

মই জানোঁ, তোমাৰ লগত মোৰ
আকউ সাক্ষাত হ'ব
তোমাৰ চকুৰ নীলা
হ'ব মোৰ আশ্ৰয় আকাশ
তোমাৰ দেহৰ সেউজ

পূজাৰ উপহাৰ - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Pujar upohar - Poems of Nirmalprabha Bordoloi

 দেউতা, তুমিতো প্ৰায় আশীতেই দিলা ভৰি
আৰু আঠ বছৰ গ'লেহে পামগৈ তোমাৰ আধাৰ গুৰি ।

পূজাৰ উপহাৰ আগেয়ে তুমিহে দিছিলা আনি

এইবাৰ তোমাক পূজা-উপহাৰ দিম আটায়ে আমি ।

উপহাৰ এযোৰ নতুন চশমা তুমি দেখিবৰ বাবে

চাৰি ঠেং আমাৰ গজিছে কেনেকো সলনিৰ সোঁতে সোঁতে ।

সীতা - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Sita poem of Nirmalprabha Bordoloi

সীমান্তত মোৰ এয়া দগ্‌মগ্‌ কৰি থকা 

ৰক্তধাৰা-সধবা শব্দৰ এক নিষ্ঠুৰ বিদ্ৰুপ !

অথবা এয়া যেন ৰঙা অগ্নিশিখা

ৰামৰ ৰাজ্যৰ প্ৰজাৰ বিক্ষুব্ধ তৰ্ক আৰু

নিৰুপায় ক্ৰোধ লেলিহান হৈ ।।

দ্ৰৌপদী - Droupadi - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Poems of Nimalprabha Bordoloi

মই ব্যতিক্ৰম ?
নহয়, নহয় ।

মই যে মই যে মাথোঁ চিৰন্তন নাৰী

যুগমীয়া ৰহস্যেৰে ভৰা বিচিত্ৰ বৰ্ণালীৰ এক সহজ 

প্ৰকাশ ।

মোৰ বাসনাত কোনো নতুনত্ব নাই ;

গান্ধাৰী - Gandhari - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Poem of Nirmalprabha Bordoloi

 অবিকৃত মই এক

দুৰ্জয় প্ৰতিজ্ঞা ।

নাৰী মই, তথাপি নহওঁ নাৰী

সেই নাৰী ! মনৰ আকাশে যাৰ

ক্ষণে ক্ষণে বৰণ সলায় ।

প্ৰেমিকা - তথাপি নহওঁ প্ৰেমিকা

সুদীৰ্ঘ দিন আৰু ঋতু - নিৰ্মলপ্ৰভা বৰদলৈৰ কবিতা - Poems of Nirmalprabha Bordoloi

বাট চ'ৰাৰ কবিতা 

সপোনৰ দেশৰ 

বাটচ'ৰাতে  

সময় গ'ল

ঠেলা-হেঁচাত ।

বুৰ মাৰিলে

হীৰা মুকুতাৰ দৰে

দিনৰ বেলি

ৰাতিৰ জোনে

ৰাতিৰ বেলি

দিনৰ জোনে

মুখ চুপতি

আৰু কাগজৰ সাকোঁত

ভৰি দি

ভৰি দি

সপোন দিঠক

দুয়োটা এতিয়া

তল যাঁও

ওপঙো ।

কবিতা - kabita - Poems of Ram Gogoi

অস্তাচল অভিমুখী ধাৱমান সূৰ্যৰ বিদ্ৰুপ
ভীষণ ৰহস্যময় এক সুদীৰ্ঘ ছাঁয়াই
বাৰে বাৰে প্ৰণামিলে পূবৰ আকাশ
জীৱন আগুৰি ল'লে সৃষ্টিৰ মায়াই

তোমাৰ কথা ভাবিলেই - Tomar katha bhabilei - Poems of Ram Gogoi

 নিজম ৰাতি 
তোমাৰ কাথা ভাবিলেই

মই স্পৰ্শ কৰোঁ

এখনি নিৰ্জন নদীৰ নগ্ন শৰীৰ ।

ভাহি যায়্য সেই নদীৰ বুকুত

তোমাৰ প্ৰেমৰ সাত সাউদৰ বেহা লৈ

চান্দোৰ ডিঙা

মোৰ বুকুৰ হেঙুল হাইতাল বুলীয়া 

চতুৰ্দ্দশীৰ জোন ।

               তোমাৰ কথা ভাবিলেই 

মোৰ বুকুৰ মাজত বাজি উঠে এটি বাঁহী

আৰু তেতিয়া 

ৰতিগন্ধা ৰাতিৰ

বেথাৰে সেমেকা নিৰ্জনতাৰ মাজত

বুকুত হাত থৈ

পলে পলে উৎকৰ্ণ হৈ মই শুনো

মোৰ নিজৰেই হৃৎস্পন্দন

আৰু মোৰ দুগালেদি নিগৰি আহে

বাঁহীৰ সুৰৰ দৰেই

দুধাৰি চকুৰ পানী

তোমাৰ কথা ভাবিলেই

মই এটা সেউজীয়া ঠিকনাৰ সন্ধানত

উদ্বাউল হওঁ । বহুদিন হ'ল

ঠিকনাটো ক'ত যে হেৰাই গ'ল,

নদীৰ নামত, জোনাকৰ নামত

বহুদিন কবিতা লিখাই নাই ।

বহুদিন তুমিও লিখা নাই 

কাকিনী তামোলৰ কপৌফুলৰ কথা 

মোলৈ এখন নীলা খামৰ চিঠি ।

অথচ, কি আশ্চৰ্য

তোমাৰ কথা ভাবিলেই

নিজম ৰাতি

মই স্পৰ্শ কৰোঁ

এখনি নিজম নদীৰ নগ্ন শৰীৰ ।

Fular sugandhat tumi - ফুলৰ সুগন্ধত তুমি - Poems of Ram Gogoi

ফুলৰ সুগন্ধত তুমি

বিচাৰিছিলানে কোনোদিন

নিহিত বেদনা 

তুমি কেনেকৈ বুটলি ল'লা 

সেই ফুল শেৱালি, বকুল

আৰু মই তোমাৰ বাবে

মোৰ অনুজ বন্ধু,

তোমালোকে মুৰ তুলি চোঁৱা 

মই তোমালোকৰ বাবে 

বোকাৰ পৰা তুলি আনিছোঁ

ভেট, পদুম

আৰু কলমৌ, আৰু মোৰ 

অফাল কলিজা ।

প্ৰয়োজনত

তোমালোকৰ বাবেই 

মোৰ হৃদয় 

তোমাৰ আমাৰ সুখ আৰু দুখ

বোকোচাত লৈ

আমি গেত গাম

ঐক্যতানত,

আমি কবিতা লিখিম

আমাৰ কবিতাৰ প্ৰতিটো শব্দত 

তুমি মোক বিচাৰিবা

মই বিচাৰিম

তোমাক

তোমাৰ হৃদয় ।

Kakadeutar har - Nabakanta Barua (9) : ককাদেউতাৰ হাড় - নবকান্ত বৰুৱা

ককাদেউতাৰ হাড়

(নৱম অধ্যায়)

কিছুদিন আগতে উজনি খণ্ডত আকাল হৈ গৈছিল; আকাশত পুবা-পশ্চিমাকৈ বৰ এটা নেজাল তৰা ওলাইছিল । কাকতী ফৰিঙে পথাৰ-সমাৰ টকলা কৰি পেলাইছিল । মানুহ মৰিছিল বহুতো । ৰূপ টকাত চাউল টেমি কিনি খাব পৰা মানুহ নো আছিল কেইজন ? মাউৰ হইজাত মৰাদি পালে পালে মানুহ মৰিছিল । মানুহবোৰে কচু-ঢেকিয়া বিচাৰি ফুৰিছিল পেটৰ কলমলনিত । তেতিয়া হয়তো হাবিয়ে - বননিয়ে মৰা বা বেমাৰী মানুহ দুই-চাৰিটা বাঘে খাইছিল । এবাৰ মানুহ খাবলৈ পালে বোলে বাঘে আৰু আন চিকাৰলৈ মন নেমেলে । মানুহৰ মঙহৰ যে কিবা এটা বেলেগ সোৱাদ আছে বুলি খেনোৱে ভাবে যদিও জনাই জানে আচল কথাটো বেলেগ । মানুহৰ দৰে সহজ চিকাৰ আৰু কিবা আছে জানো ? মানুহৰ শিং নাই, চোকা দাঁত নাই, জোঙা নখ নাই, - ম'হ এজনীয়ে যিখিনি বাধ দিব পাৰে মানুহে অকলে তাকো নোৱাৰে । অকলশৰীয়া হৈ থাকিলে মানুহৰ নিচিনা নিশকতীয়া জীৱ আৰু নাই । গতিকে মানুহখোৱা বাঘ তেনে মানুহকেই ধৰে ।

উজনিৰ ফালে সেই সময়ত নিসচয় বহুতো মানুহখোৱা বাঘ ওলাইছিল । তাৰে কোনোবা এটা বাঘে সম্ভবতঃ নামবৰ হাবি পাৰ হৈ আহি ডবকা হৈ খাগৰিজান সোমাইছিলহি । কিছুদিনৰ পৰা এই অঞ্চলত বাঘৰ উৎপাত বৰ বেছি হৈছিল । ইমান চোৰাংভাৱে বাঘটোৱে চল-ফুৰা কৰিছিল যে মানুহে বহুত দিনলৈকে কিহেনো মানুহবোৰ নিয়ে ঠাৱৰকে কৰিব পৰা নাছিল । দেও, ভূত বা চৰীয়া-পৰীয়াৰ হাততে মৰা বুলিহে ভাবিছিল । কলঙৰ ঘাটৰ পৰা হঠাৎ এদিন যেতিয়া নাৱৰীয়া এটা নাইকিয়া হ'ল, তেতিয়াহে তেজৰ চকা আৰি বালিত বাঘৰ খোজ দেখি মানুহে বাঘ বুলি জানিলে । পিচত আজি শালনাত, কাইলৈ ডকমকাত, পৰহিলৈ ব চামগুৰিত এটা দুটাকৈ মানুহ হানি হ'বলৈ ধৰিলে । টেপু বহুৱাকো বহুতে বাঘে খোৱা বুলিয়ে জানিছিল ।

নানান ফন্দি কৰিও বাঘটো কোনেও মাৰিব পৰা নাছিল । সাহ বা বুদ্ধি একোৰেই বাঘটোক সৈমান কৰিব পৰা নাছিলে মানুহে । বাঘটোক আটায়ে বুলিছিল গড়গঞা বাঘ । দুটা কাৰণত । গড়গাঁওত আকালত মৰা মানুহ খাই মানুহখোৱা হোৱা বুলি ভাবি, আৰু তাৰ তলা নলা ধৰিব নোৱাৰাৰ বাবে । বাঘটো মাৰিব বা ধৰিব নোৱাৰি পিচলৈ মানুহে তাক দেও বুলি ভাবিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে । এবাৰ কোনোবা এজনে ক'লেহি বোলে মুঢ়ানীত বাবাজী এজন আছেহি - মান কথা নুবুজি । কিবা বিংবিং বাংবাংখন কৰে । সিয়েই ৰাতি হলে বাঘ অৱতাৰ হয় । বাৰে খেলৰ ৰাইজ গোটখাই এদিন বাবাজিক ধৰি বহি থাকোতে হোলোঙাৰে খুচি মাৰি পেলালেগৈ । কিন্তু তেতিয়াও বাঘৰ উৎপাত নকমিল । পিচত গাৰো মানুহ এটাই ক'লে বোলে বাবাজীক পুৰিহে মাৰিব লাগিছিল - বাঘ আৰু দেও দুয়োটাই জুইলৈ ভয় কৰে । এইবোৰ বোলে কিবা মাছাদু বাঘ ।

ভোগায়ে ঠিক কৰিলে , এইবাৰ বাঘটো মাৰিবই লাগিব । ইয়াৰ আগতে তেওঁ দুবাৰমান চেষ্টা কৰি চাইছিল । পিচে ইমান তপত খবৰ নোপোৱাৰ বাবে দিহা কৰে মানে বাঘৰ চিনকে নোপোৱা হয় । লৰালৰিকৈ ভিতৰৰ পৰা পাক এটা মাৰি আহি ভোগায়ে প্ৰস্তাৱ কৰিলে ৰাতিয়েই বাঘ ভেটা হওক । কাৰো উত্তৰলৈ বাট নেচাই বৰগী খেলৰ ৰতিকান্তক ক'লে , " তই টিঙিৰা বেজক খবৰ দেগৈ য। আৰু খীৰমন , তই উকিয়াই জনাই দে কথাটো গাঁৱত ।"

নিমিষতে গোটেইখন কৰ্মব্যস্ত হৈ পৰিল । ওচৰৰ পৰা দুৰলৈকে শুনা গ'ল খীৰমন বৰাৰ লেনীয়া দীঘল ৰিং - " ব ন ৰ জা ঐ - " ইখন সিখন গাঁৱৰ পৰা আৰু তেনে ৰিং শুনা গ'ল ।

ৰাতি বাঘ ভেটা সহজ কথা নহয় । তাতে মানুহখোৱা বাঘ । কিন্তু ভোগাই পিচ হুঁহকি অহা মানুহ নহয় । এজনে ভোৰভোৰালে " এনেয়ে বনৰ ৰজা বাঘ, তাতে আকৌ মানুহখোৱা, তাৰ ওপৰতে আকৌ গড়গঞা । এঃ ৰাতিখন ক'ত ভেটিব পৰা যাব ।"

ভোগায়ে খঙৰ ভাবত ক'লে, " বনৰ ৰজা যদি বনত থাকক গৈ , আমাৰ গাঁৱত কিয়?" তাৰ পিচত গহীন শান্ত ভাৱে যোগ দিলে, "পাৰোঁ নোৱাৰো চাওঁচোন বাৰু । আমাৰ টিঙিৰা বেজে বান্ধি দিলে বাঘ যাব কলৈ ? আৰু ৰাইজ, সুবিধা এৰিব নেপায় । আৰু এনেবোৰ কামত হেমাহি কৰিবও নেপায় ।"

----------------------

অষ্টম অধ্যায়                                                                                                                        দশম অধ্যায় 

কোৱা প্ৰিয়তমে - ৰাম গগৈৰ কবিতা - Kowa priyatame - Poems of Ram Gogoi

কোৱা প্ৰিয়তমে 
কোৱা প্ৰিয়তমে,
চেনেহতে পমি যোৱা 
তোমাৰ বুকুৰ 

জোনালী উমেৰে 

পাৰিবানে দিব

মোৰ হৃদয়ত অকণি উত্তাপ !

প্ৰায়ন্ধকাৰ 

অস্ত আকাশৰ ফালে

অকলশৰীয়া হৈ

উৰি গৈ থকা

সেই যে চৰাইজনী ঃ

পাৰিবানে দিব মোক 

তুমি

তাইৰ মনৰ খবৰ !

কোৱাচোন,

বিষাদে সেমেকা ৰাতি

শীত আৰু হেমন্তৰ নীৰৱ নদীত

কিয় উটি যায়

মোৰ হৃদয়

আৰু

শেতাপৰা

হালধীয়া এটা জোনবাই !

সেই যে চৰাই জনী Sei je choraijoni - ৰাম গগৈৰ কবিতা - poems of Ram Gogoi

 সেই যে চৰাইজনী
উৰ্ধ্বমুখী,

ঠোটত এগছি শুকান ববচা বন

তাই উৰি যায় আকাশলৈ

ওখ বিৰিখত নীড় এটি সজাৰ বাসনা ।

মধ্যাহ্ন সূৰ্য্যৰ আলোকপ্ৰপাতত 

উদ্ভাসিত হৈ উঠে

তাইৰ প্ৰত্যয়দীপ্ত দুখনি নিটোল ডেউকা 

তাইৰ গাৰ চিকুণ পাখিবোৰ

তিৰবিৰ কৰে ,

ক্ষণে ক্ষণে 

সোণালী ৰুপালী হয় ।

কিবা এক অনিৰ্বচনীয় আনন্দত 

তাইৰ বুকুত উথলি উঠে 

স্বপ্নময় মায়াময় সুৰৰ লহৰ,

সেই সুৰৰ লহৰত 

বতাহত ধ্বনিত হয় ইমনকল্যাণ,

দূৰণিৰ আকাশত মেঘ সজল হয় 

গগণপথৰ আলোকমালাত 

বিচ্ছুৰিত হয় অজস্ৰ স্বৰ্ণবিন্দু 

আৰু

সাৰ পায় প্ৰেমৰ দেৱতা ।

পত্ৰ পুস্প সুশোভিত 

ওখ বিৰিখৰ

স্নেহময় ছায়াৰ মাজত 

সেই চৰাইজনী  বাঙ্ময় হৈ উঠে ,

তাইৰ কথা, তাইৰ গীতত

বিৰহ-আকুল দৰদী কবিৰ

মনোৰম কবিতাৰ ছন্দৰ হিল্লোল ,

তাই পেখম ধৰি নাচি নাচি 

কাৰোবাক যেন মাতে ,

তাইৰ নাচোনত ব্যকুল হয় পুৰুষ হৃদয় 

কাষ চাপি আহে 

শৰবিদ্ধ আহত বিহগ ।

সৰু এটি নীড়ৰ মাজত 

ৰৈ ৰৈ শিহৰি উঠা সেই চৰাইজনীৰ

আৱেগস্তনিৰ পেলব পাখিৰ উমত

আপাতকঠিন শুভ্ৰ আৱৰণৰ মাজত

ধীৰে ধীৰে সঞ্চাৰিত হয়

নতুন প্ৰাণশক্তি 

সাৰ পায় এক অভিনৱ জৈৱিক সত্ত্বাই

এদিন

সেই আৱৰণ ভাঙি

বিস্ফোৰিত হয় দুটি সুকোমল আঁখি

এনেকৈয়ে

উদিত হয় এটি নতুন প্ৰজন্ম;

এনেকৈয়ে

হে মোৰ অনুভৱৰ সখী

তুমি সেই চৰাইজনী হৈ

মোৰ দেহাতীত চৈতন্যৰ

ওখ বিৰিখত 

নীড় সাজি আছা ।

কেতিয়ানো সেই চিকুণ গছজোপা - Ketiyano sei gachajopa - Poems of Ram Gogoi

 কেতিয়াবা সেই চিকুণ গছজোপা
পহপহীয়া হৈ বাঢ়ি আহিল

মোৰ বুকুৰ মাজত

মই একো গমকে নেপালোঁ ।

গছজোপাই এতিয়া তাৰ শিপাবোৰ 

মোৰ বুকুৰ গভীৰলৈকে মেলি দিছে ,

এনেকৈয়ে যেন বিস্তাৰিত হৈছে 

গছজোপাৰ অধিকৃত এক বিশাল সাম্ৰাজ্য

মোৰ বুকুৰ মাজত,

তাৰ শিপাবোৰে কথিন হৈ

খামুচি ধৰিছে মোৰ হৃদয় আৰু

এতিয়া মই অনুভৱ কৰিছোঁ

শিপাবোৰৰ স'তে মোৰ

জন্ম জন্মান্তৰৰ অবিচ্ছিন্ন অচ্ছেদ্য বন্ধন

নিবিড় প্ৰেমৰ । অনুৰাগে অনুৰাগে

উদ্বেলিত প্ৰতিদিন প্ততিটো মুহুৰ্ত ।

এতিয়া নিঃসংগতা মোৰ বেদনাৰ

সহচৰ হৈ নাহে । নিবিড় নীৰৱতাই 

মোক আৰু অমনি নকৰে ,

কিয়নো আৱেগৰ লাগি 

বাৰে বাৰে কপি উঠা গছৰ পাতবোৰে

মোৰ স'তে কথা পাতে 

অন্তৰংগ বন্ধুৰ দৰে ।

গছজোপাই এতিয়া মোক তুমি বুলি মাতি

অনিৰ্বচনীয় আত্মপ্ৰসাদত

নিজেই বিভোৰ হয়,

তন্দ্ৰালস হয় আৰু সপোন দেখে 

মোৰ বুকুত সোমাই 

আকাশত উৰি ফুৰাৰ

মোৰ স'তে সমস্বৰে গীত গোৱাৰ 

মধুৰ সপোন ।

গছজোপাৰ শিপাবোৰে 

কঠিনতৰ হৈ

মোৰ হৃদয় খামুচি ধৰে 

মোৰ স্নায়ু আৰু শিপাবোৰ

সক লো এক হৈ যায় ।

গছজোপাই আলফুলে মোক সাৱটি লয়

মই তাৰ বুকুত মুখ লুকুৱাই

চকু দুটি মুদি দিওঁ,

অনাস্বাদিত অমৃতৰ সন্ধানত

মোৰ মন মতলীয়া হয়,

আৰু 

কণমানি এটি শিশুৰ দৰেই 

পৰম নিৰ্ভৰতাৰে 

মই গছজোপাৰ বুকুত 

টোপনি যাও ঁ ।

কেতিয়া যে 

সখী বুলি মৰমতে পমি যোৱা 

মাতষাৰি মাতি -

গছজোপাই মোক টোপনিৰ পৰা জগাই তোলে,

সপোন নে দিঠক

মই একো গমকে নেপাওঁ ।

তাৰ পাছত

গছজোপা মোৰ স'তে মোৰ হৃদয়ত

লীন হৈ যায় 

মই গছ জোপাৰ স'তে, গছ জোপাৰ

হৃদয়ত

বিলীন হৈ যাওঁ

এনেকৈয়ে,

এনেকৈয়ে চিৰন্তন ।