বন্ধু, পুঞ্জীভূত অন্ধকাৰৰ বুকুফালি
এদিন যি মাতি আনিছিল পোহৰৰ সভালৈ
সেই বৃদ্ধা মাতৃৰ আগত
কোন সাহসেৰে তুমি ক'বা আজি,
'আই, চোৱাচোন মুখলৈ মোৰ'
কেনেকৈ শুনাবা তোমাৰ কিশোৰ সন্তানক
শৰাইঘাটৰ সেই স্বৰ্ণ ইতিহাস,
কেনেকৈ তুলি দিবা তাৰ কোমল হাতত
সদ্য প্ৰস্ফুটিত এপাহ ৰঙা গোলাপ !
হে বন্ধু, প্ৰাত্যহিক তুচ্ছতাৰে ক্লেদাক্ত তোমাৰ জীৱন ।
বন্ধু, দীপ্তকণ্ঠে কেনেকৈ গাবা তুমি -
জীৱনৰ জীয়াই থকাৰ গান লক্ষ মানুহৰৰ,
যাৰ বিন্দু বিন্দু ঘামৰ গন্ধত
পথাৰ সেউজী হয়,
দুপৰৰ প্ৰখৰ ৰ'দ বোকোচাত লৈ
যি মানুহে সুউচ্চ অট্টালিকা সাজে,
তেজেৰে কবিতা লিখে অন্ধকাৰ খনিৰ গৰ্ভত,
কাৰখানা আৰু বন্দৰত
কেনেকৈ শুনাবা তুমি সিহঁতক
মেকং নদীৰ গান,
কেনেকৈ তুলি দিবা সিহঁতৰ কঠিন হাতত
মেকং নদীৰ গান,
কেনেকৈ তুলি দিবা সিহঁতৰ কঠিন হাতত
তেজৰঙা এপাহি গোলাপ !
হে বন্ধু, তোমাৰ হাতত ভিক্ষা পাত্ৰ অনুগ্ৰহৰ ।
লোভ আৰু স্বাৰ্থৰ পিঞ্জৰাত বন্দী কৰি নিজকেই
হে বন্ধু, কেনেকৈ আশা কৰা
মুক্ত বিহঙ্গৰ দৰে বিচৰণ কৰোঁ বুলি
আকাশ পথত !
কেনেকৈ তুলি ল'বা আলফুলে ভালপোৱা দুহাতেৰে
মানুহৰ প্ৰাণে প্ৰাণে ফুলি ৰোৱা ৰক্ত গোলাপ ।
যদিহে ভাঙিব নোৱাৰা তুমি -
সেই চ ।
প্ৰতিবন্ধকতাৰ ষড়যন্ত্ৰ ব্যৰ্থ কৰি
যি ভ্ৰুণৰ সৃষ্টি হয় ফালৰ গৰ্ভত
যি শিশু ভুমিষ্ঠ হয়
আকাশৰ তৰা দেখা চালৰ তলত,
চিমনীৰ ধোৱাৰে আকীৰ্ণ
বস্তিৰ সংকীৰ্ণ পঁজাত,
সেই শিশুৰ দুচকুৰ পৰা
চোৱা, কেনেকৈ জুই ফিৰিঙতিবোৰ
উফৰি পৰিছে ।
তাৰ বলিষ্ঠ কণ্ঠত শুনা
অনাগত জীৱনৰ জয়গান,
হে বন্ধু,
ধীৰে ধীৰে বাঢ়ে আজি গকুলত
নিপীড়িত দৈৱকীৰ শত শত অষ্টম সন্তান ।
No comments:
Post a Comment