Kolikata - Poems of ram Gogoi : কলিকতা - ৰাম গগৈৰ কবিতা

পথে প্ৰান্তৰে নগৰে চহৰে দলিত জনৰ উদৰ জ্বালা,
দূৰ বিদেশত স্বাধীনতাৰ মহান স্বত্ব, সিঁহতে লিখিলে বিক্ৰীনামা;
ধনিক বণিক, চোৰাং কৰবাৰী, পুজিঁপতি পিছ দুৱাৰত উচ্ছিষ্ট
                                                 জীৱিকা যাৰ,
ৰাজভৱনত দেখিছে সপোন, সাজিছে নিতৌ সমাধি নতুন,
                                                 নিজে হেনো চৰকাৰ ।
মুনাফা চিকাৰী ধনী বেপাৰীৰ দুৰ্নীতিগ্ৰস্ত অৰ্থনীতিৰ জুলুমবাজী,
অনুগ্ৰহৰ গোপন ফাইলত কিমান দক্ষিণা কোনেউ নাপালে জানি;
পদলেহনত লজ্জা নাপায়; তথাপি মন্ত্ৰী, সৰ্বৰোগৰ ধন্বন্তৰি
দম্ভ অহংকাৰত মত্ত, বন্দুকৰ গুলী কৰে ৰাজত্ব গণতন্ত্ৰৰ ধ্বজাধাৰী !

মূৰ-কপালত হাত থৈ সেই সদাচাৰীবোৰ তথাপি স্তব্ধ,
দেখি, আকাশৰ ডাৱৰ ফালি উদিত নতুন সূৰ্য,
ইফালে-সিফালে ৰঙা ভূত দেখি মৃত্যু ভয়ত ত্ৰস্তমান ,
নতুন সূৰ্যৰ পোহৰত জ্বলে সৰু সৰু ফুল বহ্নিমান
দীপ্তকণ্ঠ; উদ্যত বাহু , আঘাত হানিছে বজ্ৰমুষ্টি,
অস্ত্ৰ যে মাথোন মহান একতা, নৱ ইতিহাস কৰিছে সৃষ্টি;
ৰাজপথে ক'লে জনতাৰ ভাষা বুকুৰ শোণিত নিগৰি গ'ল ,
মাতৃ হৃদয় ক্ৰন্দসী আজি, তথাপি নামানে , নুবুজে হৃদয়ে
                                                 ব'ল আগুৱাই ব'ল ।
জনাসাগৰত অমৃত মথিলোঁ; ময়ে কলিকতা নীলকণ্ঠ হ'লো,
                                                  পান কৰি হলাহল,
জ্বলি আছে মোৰ ভঙা হৃদয়ত প্ৰতিশোধৰ দীপ্ত অনল;
অত্যাচাৰীৰ চিতাৰ অগ্নি সেই অনলত যদিহে জ্বলে উঠক জ্বলি,
মুষিকৰ দল, ক'লৈ পলাবি, মাৰ্ল ঘৰত অগ্নিশিখা নাচিছে আজি ।




No comments:

Post a Comment