Byaktigata - Poems of ram Gogoi : ব্যক্তিগত - ৰাম গগৈৰ কবিতা

মোৰ দৰে ইমান নীৰৱে কোনে কান্দে,
কিয় কান্দে আৰু
সেই কথা কোনেও নাজানে যদি
নালাগে জানিব;
মই জানো সেই কথা কোনোবাই জানে যদি
মোক মাথোঁ ভীৰু আৰু মূৰ্খ বুলি ক'ব ।

নিজকে নিজে মই সোধো বাৰে বাৰে,
মই কোন ? মইতো নহওওঁ কদাপি,
মূৰ্খৰ অৰ্থহীন হাঁহি আৰু উন্মাদৰ বিভীষিকা;
তথাপিতো কিয় যে,
নিজকে পাহৰি যাওঁ কেতিয়াবা, যেতিয়া
এটি মাত্ৰ সন্তানে মোৰ পেটৰ ৰোগত ভোগে
আৰু কয় ইটো লগে লগে সিটো লাগে বুলি,
পৰিয়াল পৰিজনে কয়,
টকা লাগে অকা লাগে বুলি ।

চিনি পওঁ ইমান আপোন ভাৱে
বুজি পাও আপোন সত্তাক মোৰ
ইমান গৰীবভাৱে,
তথাপিতো বাৰে বাৰে কিয় ভুল কৰোঁ,
সকলো মানুহে কয় মই হেনো বৰ ভুল কৰোঁ;
সেই দেখো ময়ো ভাবোঁ কেতিয়াবা
কিয় বাৰু বাৰে বাৰে ভুলকে  কৰিছোঁ ।

মোৰ দৰে ইমান নীৰৱে কোনে কান্দে,
কিয় কান্দো,
সেই কথা কোনেও নাজানে যদি
নালাগে জানিব ।
জানি থক মই মাথোঁ বাৰে বাৰে ভুলকে কৰিছোঁ ।

মই জানো, মই মাথোঁ
ধন লোভ ক্ষমতাৰ অসুৰ পূজাৰ
নিষ্ঠুৰ যুপকাষ্ঠত বলিৰ সামগ্ৰী
এক সাধাৰণ ভাৰতীয়; আৰু

হয়তো, এদিন মই,
মই নহ'লেও মোৰ অমৃত সন্তানে
পৰশুৰামৰ দৰে পৃথিৱী ভ্ৰমিব ।

এতিয়া, এতিয়া মাথোন মই নিৰৱে কান্দিছোঁ ।