হে সূৰ্য, উদ্দীপ্ত অনন্ত যৌৱন
হে কান্তিময় ,
তুমি পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক ।
তোমাৰ প্ৰেম, অকীপণ
অনিৰ্বাণ জ্যোতিৰে উদ্বেল । আৰু
আৰু মই !
মই পৃথিৱীৰ কবি
আদিম অৰণ্যক অন্ধকাৰৰ
বুকু ভেদ কৰি
মই আহি আছোঁ ।
মই আহি আছোঁ - মোৰ জন্মৰ
সেই পৰম ঐতিহাসিক মুহূৰ্তৰ পৰা ;
কত যুগ; কত আলোকবৰ্ষ
পাৰ হৈ গ'ল
মোৰ জন্মৰ সেই মুহূৰ্তৰ পৰা;
হে সূৰ্য, তুমি তাক জানা ,
তুমি তাৰ সাক্ষী হৈ ৰবা ।
মই পৃথিৱীৰ কবি
এই পৃথিৱীৰ মাটিতেই জন্ম মোৰ ।
জন্ম মোৰ সেউজীয়া ঘাঁহনিত, অথবা
ধুলিয়াৰী মৰু প্ৰান্তৰত ।
ক'ত মোৰ জন্ম হ'ল ?
সৰস্বতী অথৱা মিচিচিপি,
ৰাইন, ভল্গা, ইৰাৱতী, অথৱা
নীল নদীৰ সুবিস্তীৰ্ণ উপকূলত
লুইতৰ বানে ধোৱা
পলসুৱা বোকাৰ মাজত ।
ক'ত মোৰ জন্ম হ'ল ।
জন্ম মোৰ নিশ্চয়েই
পৃথিৱীৰ কোনো এক নীৰল প্ৰান্তত ।
আৰু
সেই জন্ম মুহুৰ্তৰ পৰা
মই আহি আছোঁ । মই আহি আছোঁ ,
মই পৃথিৱীৰ কবি,
মই মেলি দিছোঁ হাত
অনন্ত মহাকাশলৈ ।
হে সূৰ্য, হে পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক,
দুহাত মেলি মাতিছোঁ তোমাক,
যুগে যুগে মোৰ হৃদয় আলোকিত কৰা
তোমাৰ ঔদাৰ্য্য আৰু তোমাৰ জ্যোতিৰে ।
মই পৃথিৱীৰ কবি ।
মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম কবি , অভিযাত্ৰী,
মই আহি আছো, অক্লান্ত অবিৰাম
শেষ ক'ত, যাত্ৰাৰ শেষ নাই ।
শেষ নাই - মোৰ জীৱনৰ জিজ্ঞাসাৰ ।
অনন্ত তৃষ্ণাৰ মায়া
মোৰ হৃদয়ত লৈ
মই আহি আছোঁ । মোৰ গীত
মোৰ কবিতাত
পৃথিৱীৰ অদ্ভুত অনন্ত কথা,
কত কথা,
মোৰ বুকুভৰা নিঃসীম নীলা বেদনাৰ । কত কথা ।
মই পৃথিৱীৰ কবি ।
মই আহি আছোঁ যুগে যুগে,
মোৰ মৃত্যু নাই ।
কোনে ক'লে, - মোৰ মৃত্যু হ'ল !
মই কবি - (মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম মানুহ)
কোনে ক'লে মোক হত্যা কৰা হ'ল ? সঁচা;
বাৰম্বাৰ চেষ্টা কৰা হৈছিল
মোক হত্যা কৰাৰ ।
আদিম অৰণ্যৰ অন্ধকাৰত,
কত অত্যাচাৰী সম্ৰাটৰ
দুৰ্লঙঘ্য কাৰাগাৰৰ অন্তৰালত ,
ৰাজপথত, ফাঁচীৰ কাঠত,
নাৎসীৰ গেচ চেম্বাৰত
হিৰোচিমা আৰু ইথিওপিয়াত
নেলী, গহপুৰ আৰু ভুপালত
কতবৰ চেষ্টা কৰা হ'ল
মৈক হত্যা কৰাৰ । কিন্তু
মই আছোঁ, মোৰ মৃত্যু নাই । মাই আছোঁ ।
মই আছোঁ শৰবিদ্ধ ক্ৰৌঞ্চ পখীৰ চিৰন্তন বিষাদত
সিশুৰ অনাবিল নগ্নতাত,
মই আছোঁ - হিৰোচিমাৰ
সেই পংগু শিশুৰ চেতনাত, - মই আছোঁ
নিষ্পেষিত ক'লা মানুহৰ হৃদয়ত,
মই আছোঁ
সাম্য - মৈত্ৰী স্বাধীনতাৰ বাবে উৎসৰ্গীকৃত
তৰুণ প্ৰাণৰ উষ্ণ ৰক্ত প্ৰৱাহত ।
মই আছোঁ - পৃথিৱীৰ সকলো ধৰ্ষিতা নাৰীৰ
চকুৰ পানীত ।
মোৰ মৃত্যু নাই ।
মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম মানুহ ।
মই আহি আছোঁ যুগে যুগে
মোৰ জন্মৰ সেই পৰম ঐতিহাসিক মুহূৰ্তৰ পৰা ।
হে সূৰ্য
তুমি পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক ।
আৰু মই - পৃথিৱীৰ কবি ।
মোৰ প্ৰসাৰিত দুহাতত ধৰা দিয়া,
মোৰ কণ্ঠত তোমাৰেই গান ! আলোকৰ গান !
মই মানুহৰ কবি,
মই পৃথিৱীৰ অমৰ সন্তান ।
হে কান্তিময় ,
তুমি পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক ।
তোমাৰ প্ৰেম, অকীপণ
অনিৰ্বাণ জ্যোতিৰে উদ্বেল । আৰু
আৰু মই !
মই পৃথিৱীৰ কবি
আদিম অৰণ্যক অন্ধকাৰৰ
বুকু ভেদ কৰি
মই আহি আছোঁ ।
মই আহি আছোঁ - মোৰ জন্মৰ
সেই পৰম ঐতিহাসিক মুহূৰ্তৰ পৰা ;
কত যুগ; কত আলোকবৰ্ষ
পাৰ হৈ গ'ল
মোৰ জন্মৰ সেই মুহূৰ্তৰ পৰা;
হে সূৰ্য, তুমি তাক জানা ,
তুমি তাৰ সাক্ষী হৈ ৰবা ।
মই পৃথিৱীৰ কবি
এই পৃথিৱীৰ মাটিতেই জন্ম মোৰ ।
জন্ম মোৰ সেউজীয়া ঘাঁহনিত, অথবা
ধুলিয়াৰী মৰু প্ৰান্তৰত ।
ক'ত মোৰ জন্ম হ'ল ?
সৰস্বতী অথৱা মিচিচিপি,
ৰাইন, ভল্গা, ইৰাৱতী, অথৱা
নীল নদীৰ সুবিস্তীৰ্ণ উপকূলত
লুইতৰ বানে ধোৱা
পলসুৱা বোকাৰ মাজত ।
ক'ত মোৰ জন্ম হ'ল ।
জন্ম মোৰ নিশ্চয়েই
পৃথিৱীৰ কোনো এক নীৰল প্ৰান্তত ।
আৰু
সেই জন্ম মুহুৰ্তৰ পৰা
মই আহি আছোঁ । মই আহি আছোঁ ,
মই পৃথিৱীৰ কবি,
মই মেলি দিছোঁ হাত
অনন্ত মহাকাশলৈ ।
হে সূৰ্য, হে পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক,
দুহাত মেলি মাতিছোঁ তোমাক,
যুগে যুগে মোৰ হৃদয় আলোকিত কৰা
তোমাৰ ঔদাৰ্য্য আৰু তোমাৰ জ্যোতিৰে ।
মই পৃথিৱীৰ কবি ।
মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম কবি , অভিযাত্ৰী,
মই আহি আছো, অক্লান্ত অবিৰাম
শেষ ক'ত, যাত্ৰাৰ শেষ নাই ।
শেষ নাই - মোৰ জীৱনৰ জিজ্ঞাসাৰ ।
অনন্ত তৃষ্ণাৰ মায়া
মোৰ হৃদয়ত লৈ
মই আহি আছোঁ । মোৰ গীত
মোৰ কবিতাত
পৃথিৱীৰ অদ্ভুত অনন্ত কথা,
কত কথা,
মোৰ বুকুভৰা নিঃসীম নীলা বেদনাৰ । কত কথা ।
মই পৃথিৱীৰ কবি ।
মই আহি আছোঁ যুগে যুগে,
মোৰ মৃত্যু নাই ।
কোনে ক'লে, - মোৰ মৃত্যু হ'ল !
মই কবি - (মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম মানুহ)
কোনে ক'লে মোক হত্যা কৰা হ'ল ? সঁচা;
বাৰম্বাৰ চেষ্টা কৰা হৈছিল
মোক হত্যা কৰাৰ ।
আদিম অৰণ্যৰ অন্ধকাৰত,
কত অত্যাচাৰী সম্ৰাটৰ
দুৰ্লঙঘ্য কাৰাগাৰৰ অন্তৰালত ,
ৰাজপথত, ফাঁচীৰ কাঠত,
নাৎসীৰ গেচ চেম্বাৰত
হিৰোচিমা আৰু ইথিওপিয়াত
নেলী, গহপুৰ আৰু ভুপালত
কতবৰ চেষ্টা কৰা হ'ল
মৈক হত্যা কৰাৰ । কিন্তু
মই আছোঁ, মোৰ মৃত্যু নাই । মাই আছোঁ ।
মই আছোঁ শৰবিদ্ধ ক্ৰৌঞ্চ পখীৰ চিৰন্তন বিষাদত
সিশুৰ অনাবিল নগ্নতাত,
মই আছোঁ - হিৰোচিমাৰ
সেই পংগু শিশুৰ চেতনাত, - মই আছোঁ
নিষ্পেষিত ক'লা মানুহৰ হৃদয়ত,
মই আছোঁ
সাম্য - মৈত্ৰী স্বাধীনতাৰ বাবে উৎসৰ্গীকৃত
তৰুণ প্ৰাণৰ উষ্ণ ৰক্ত প্ৰৱাহত ।
মই আছোঁ - পৃথিৱীৰ সকলো ধৰ্ষিতা নাৰীৰ
চকুৰ পানীত ।
মোৰ মৃত্যু নাই ।
মই পৃথিৱীৰ প্ৰিয়তম মানুহ ।
মই আহি আছোঁ যুগে যুগে
মোৰ জন্মৰ সেই পৰম ঐতিহাসিক মুহূৰ্তৰ পৰা ।
হে সূৰ্য
তুমি পৃথিৱীৰ প্ৰথম প্ৰেমিক ।
আৰু মই - পৃথিৱীৰ কবি ।
মোৰ প্ৰসাৰিত দুহাতত ধৰা দিয়া,
মোৰ কণ্ঠত তোমাৰেই গান ! আলোকৰ গান !
মই মানুহৰ কবি,
মই পৃথিৱীৰ অমৰ সন্তান ।
No comments:
Post a Comment